51:223
223
EPIST.
PAULI
AD
EPHESIOS
224
Biam,
haec
peculiaris
illi
virtus
fuit:
quam
minime
datum
est
hominibus
sua
imitatione
assequi.
Iam
vero
addit,
ut
eam
s
a
n
c
t
i
f
i
c
a
r
e
t
:
hoc
est,
ut
segregaret
eam
sibi.
Ita
enim
sanctificationis
vocabulum
accipio.
Porro
id
fit
per
remissionem
peccatorum
et
regenerationem
spiritus.
26.
Mundans
lavacro
aquae.
Internae
et
arcanae
sanctificationi
addit
etiam
externum
symbolum:
quia
in
hoc
conspicua
est
illius
confirmatio.
Ac
si
diceret,
illius
sanctificationis
pignus
baptismo
exhibitum
fuisse.
Qu
am
qu
am
sana
interpretatione
hic
opus
est,
ne
ex
sacramento
(quod
saepe
accidit)
prava
superstitione
idolum
sibi
faciant
homines.
Quod
baptismo
nos
ablui
docet
Paulus,
ideo
est,
quod
illic
nobis
ablutionem
nostram
testatur
Deus,
et
simul
efficit
quod
figurat.
Nisi
enim
coniuncta
esset
rei
veritas,
aut
exhibitio,
quod
idem
est:
impropria
haec
loquutio
esset,
baptismus
est
lavacrum
animae.
Interea
cavendum
ne,
quod
unius
Dei
est,
vel
ad
signum,
vel
ad
ministrum
transferatur:
hoc
est,
ut
minister
censeatur
ablutionis
autor,
ut
aqua
putetur
animae
sordes
purgare
:
quod
nonnisi
Christi
sanguini
convenit.
Denique
cavendum
ne
ulla
fiduciae
nostrae
portio
vel
in
elemento,
vel
in
homine
haereat.
Quando
hic
demum
verus
ac
rectus
sacramenti
usus
est,
recta
nos
ad
Christum
manu
ducere,
et
in
ipso
sistere.
Quod
autem
aliqui
in
hoc
baptismi
elogio
magis
extenuando
sudant,
ne
signo
nimium
tribuatur,
si
vocetur
animae
lavacrum
:
perperam
faciunt.
Nam
primum
apostolus
non
docet
signum
esse
quod
mundet,
sed
asserit
solius
Dei
esse
opus.
Est
ergo
Deus
qui
mundat:
nec
transferri
hoc
honoris
ad
signum
fas
est,
aut
signo
communicari.
Verum
signo
Deum
tanquam
organo
uti,
non
est
absurdum.
Non
quia
virtus
Dei
inclusa
sit
in
signo:
sed
quia
nobis
eam
pro
imbecillitatis
nostrae
captu
tali
adminiculo
distribuat.
Id
quosdam
male
habet,
quia
putant
spiritui
sancto
auferri
quod
est
eius
proprium,
et
quod
illi
scriptura
passim
vendicat.
Sed
falluntur:
nam
ita
Deus
per
signum
agit,
ut
tota
signi
efficacia
nihilominus
a
spiritu
suo
pendeat.
Ita
nihil
plus
signo
tribuitur
quam
ut
sit
inferius
organum
et
quidem
a
se
ipso
inutile,
nisi
quatenus
aliunde
vim
suam
mutuatur.
Quod
praeterea
verentur
ne
libertas
Dei
sit
alligata,
frivolum
est.
Neque
enim
affixa
est
signis
Dei
gratia,
quin
citra
adminiculum
signi
libere
eam
distribuat,
si
velit.
Deinde
multi
signum
recipiunt,
qui
tamen
gratiae
non
fiunt
participes:
quia
signum
omnibus
est
commune,
hoc
est
bonis
indifferenter
ac
malis:
spiritus
autem
nonnisi
electis
confertur.
Atqui
signum,
ut
diximus,
absque
spiritu
est
inefficax*.
Participium
graecum
xaftapiaac,
est
praeteriti
temporis:
ac
si
dicas:
postquam
mundavit.
Verum
quia
apud
Latinos
nullum
est
tale
participium
activum,
malui
tempus
negligere
|