49:223
223
EPIST.
PAULI
AD
ROMANOS
224
singulos
non
competeret
ista
de
qua
loquitur
excisio,
quorum
electio
immutabilis
est,
in
aeterno
scilicet
Dei
proposito
fundata.
Itaque
gentibus
denuntiat
Paulus,
si
Iudaeis
insultent,
paratam
fore
mercedem
eorum
superbiae,
quia
iterum
sibi
reconciliabit
Deus
priorem
Ulum
populum,
cum
quo
divortium
fecit.
22.
Vide
igitur
lenitatem
et
severitatem
Dei:
in
eos
quidem,
qui
ceciderunt,
severitatem:
in
te
vero
lenitatem,
si
permanseris
in
lenitate.
Alioqui
tu
quoque
excideris:
23.
et
illi,
si
non
perstiterint
in
incredulitate,
inserentur.
Potens
enim
est
Deus
rursum
inserere
ipsos.
24.
Si
enim
tu
ex
oleastro,
quae
tibi
nativa
erat,
exsectus
es,
et
praeter
naturam
insitus
es
in
veram
oleam:
multo
magis
hi
secundum
naturam
propriae
oleae
inserentur.
22.
Vide
igitur.
Rem
ipsam
ob
oculos
ponendo,
clarius
etiamnum
ac
luculentius
confirmat
quam
nulla
gentilibus
sit
superbiendi
occasio.
Vident
in
Iudaeis
divinae
severitatis
exemplum,
quod
perterrefac
ere
ipsos
debet:
in
se
vero
habent
gratiae
et
bonitatis
documentum,
qua
excitari
debent
ad
solam
gratitudinem,
et
ad
Dominum
efferendum,
non
se
ipsos.
Haec
igitur
verba
perinde
valent
ac
si
diceret:
Si
illorum
calamitati
insultas,
cogita
primum
quid
fueris:
eadem
enim
Dei
severitas
tibi
imminebat,
nisi
gratuita
eius
lenitate
ereptus
esses.
Deinde
reputa,
quid
nunc
etiam
sis:
non
enim
aliter
tibi
salus
constabit
quam
si
Dei
misericordiam
cum
humilitate
recognoscas
:
quod
si
tui
oblitus
insolenter
exsultes,
manet
te
eadem
in
quam
prolapsi
sunt
ruina.
Non
enim
satis
est
Dei
gratiam
semel
fuisse
amplexum,
nisi
perpetuo
vitae
tenore
eius
vocationem
prosequaris.
De
perseverantia
enim
semper
cogitandum
est
iis,
qui
fuerunt
a
Domino
illuminati:
nam
in
bonitate
Dei
minime
permanent,
qui
postquam
aliquantum
temporis
responderunt
Dei
vocationi,
tandem
regnum
coelorum
fastidire
incipiunt,
sicque
sua
ingratitudine
merentur
iterum
excaecari.
Porro
non
seorsum
compellat
unumquemque
piorum
(ut
ante
diximus),
sed
gentes
cum
Iudaeis
simul
comparat.
Verum
quidem
est,
singulos
ex
Iudaeis
propriae
incredulitatis
tulisse
mercedem,
quum
abdicati
sunt
a
regno
Dei,
et
quicunque
ex
gentibus
vocati
sunt,
vasa
fuisse
misericordiae
Dei:
sed
tenendum
interea
Pauli
consilium
est.
Voluit
enim
gentes
ab
aeterno
Dei
foedere
pendere,
ut
cum
electi
populi
salute
suam
coniungerent.
Deinde
ne
Iudaeorum
reiectio
offendiculum
pareret,
ac
si
irrita
esset
vetus
eorum
adoptio,
voluit
poenae
exemplo
terreri,
ut
reverenter
illud
Dei
iudicium
suspicerent.
Unde
enim
tanta
curiosis
disputationibus
licentia,
nisi
quod
ea
fere
negligimus,
quae
ad
humilitatem
merito
nos
erudire
debuerant?
Quia
autem
de
singulis
electis
non
disputat,
sed
de
toto
corpore,
additur
conditio,
si
in
leni-
|