55:222  admodum  et  gentes  in  vanitate  mentis  suae:  quae  mentem  habent  obtenebratam,  alienatae  a  vita  Dei  propter  ignorantiam  quae  in  illis  est.  Ubi  non  viget  Dei  notitia,  illic  regnum  occupant  tenebrae,  error,  vanitas,  privatio  lucis  et  vitae.  Neque  tamen  haec  impediunt  quominus  male  sibi  conscii  sint  impii  peccando,  suumque  in  coelo  iudicem,  et  intus  apud  se  carnificem  sentiant.  In  summa,  quoniam  regnum  Dei  regnum  est  lucis:  quicunque  ab  eo  alieni  sunt,  caecos  esse,  et  in  labyrintho  errare  necesse  est.  Interea  monemur,  ideo  nos  illuminatos  esse  in  Dei  notitiam,  ne  amplius  vagis  desideriis  circumferamur.  Itaque  quantum  quisque  progressus  est  in  vitae  novitate,  tantum  profecit  in  Dei  notitia.  Verum  hic  exoritur  quaestio:  quum  Iudaeos  alloquatur,  qui  semper  in  lege  versati  erant,  et  qui  in  unius  Dei  cultu  fuerant  educati,  cur  illos  tanquam  profanos  homines,  ignorantiae  et  caecitatis  damnet.  Respondeo,  hinc  optime  constare  quam  insipida  sit  extra  Christum  omnis  scientia.  Merito  Paulus,  dum  refellere  vult  eorum  ostentationem  qui  sine  Christo  sapere  volebant,  uno  verbo  dicit,  ipsos  non  tenere  caput  (Coloss.  2,  19).  Tales  erant  Iudaei,  qui  innumeris  alias  corruptelis  imbuti,  velum  habebant  oppositum  oculis,  ne  Christum  in  lege  cernerent.  Erat  quidem  vera  lux  ea  doctrina  in  qua  instituti  erant:  sed  caecutiebant  in  luce,  quamdiu  sol  iustitiae  illis  erat  absconditus.  Quod  si  literales  quoque  legis  discipulos,  quamdiu  Christum  ignorant  unicam  Dei  sapientiam,  Petrus  tanquam  profanos  homines  in  tenebras  ablegat:  eo  maiore  studio  ad  eius  notitiam  eniti  nos  decet.  15.  Qui  vos  vocavit,  sanctus  est.  A  fine  vocationis  argumentatur.  Deus  nos  sibi  in  peculium  segregat:  ergo  inquinamentis  omnibus  puros  esse  oportet.  Et  sententiam  citat,  quae  sapius  a  Mose  repetitur.  Nam  quia  populus  Israel  undique  profanis  gentibus  cinctus  erat,  ex  quibus  pessima  exempla  et  innumeras  corruptelas  haurire  promptum  erat,  subinde  eum  ad  se  revocat  Dominus:  ac  si  diceret,  Mecum  vobis  negotium  est:  vos  mei  estis:  ergo  a  gentium  pollutionibus  abstinete.  Est  hoc  nobis  nimium  proclive,  respicere  in  homines,  ut  communem  eorum  vitam  sequamur.  Ita  fit  ut  alii  alios  turmatim  ad  omne  malum  rapiant,  donec  sua  vocatione  nos  Dominus  separet.  Quod  autem  sanctos  instar  sui  esse  iubet,  non  est  comparatio  aequalium:  sed  quantum  fert  captus  noster,  huc  tendere  debemus.  Et  quoniam  longe  a  scopo  semper  absunt  etiam  perfectissimi,  magis  ac  magis  quotidie  enitendum  est.  Meminerimus  autem,  non  tantum  nobis  praecipi  quid  officii  nostri  sit:  sed  Deum  quoque  simul  addere,  Ego  sum  qui  sanctifico.  Addit  in  tota  c  o  n  v  e  r  s  a  t  i  o  n  e  ,  ut  nulla  sit  pars  vitae,  quae  non  hunc  bonum  sanctitatis  odorem  redoleat.  Videmus  enim  ut  in  rebus