5:222
Et
ipsi
vitiose
colligunt,
quibus
est
cum
illis
commune
argumentum.
Simile
fere
est
illud
Ecclesiastici:
Numerus
annorum
hominis,
ut
multum,
centum
anni,
quasi
guttae
aquae
maris
deputati
sunt,
et
sicut
calculus
arenae,
sic
exigui
anni
in
die
aevi.
Propter
hoc
patiens
est
Deus
in
illis,
et
effundit
in
eos
misericordiam
suam
(Eccles.
18,
8
ss.).
Fatendum
igitur
illis,
longe
diversam
fuisse
prophetae
sententiam,
ab
ea
quam
somniant.
Dominum
esse
eorum
misertum
quos
agnosceret,
sola
sua
misericordia
stare,
a
quibus
si
paulisper
manum
retraheret,
eos
in
pulverem
redituros,
unde
sumpti
essent.
Deinde
subiicit
brevem
humanae
vitae
descriptionem:
eam
flori
comparans,
qui
dum
hodie
viret,
nihil
aliud
est,
quam
crastinum
foenum.
Quod
si
pronunciasset
spiritum
hominis
perire
et
decidere
in
nihilum,
ne
sic
quidem
armasset
ipsorum
errorem.
Nam
quum
dicimus
spiritum
hominis
esse
immortalem,
non
affirmamus
contra
manum
Dei
stare
posse,
aut
sine
eius
virtute
subsistere.
Absint
a
nobis
hae
blasphemiae.
Sed
dicimus,
eius
manu
ac
benedictione
sustineri.
Sic
Irenaeus,
1)
qui
nobiscum
spiritus
immortalitatem
asserit,
vult
tamen,
discamus,
natura
nos
mortales
esse,
solum
autem
Deum
immortalem.
Et
eodem
loco:
Ut
non
quasi
ex
nobis
habentes
vitam,
inflemur
aliquando,
et
extollamur
adversus
Deum:
experimentoque
discamus,
quoniam
ex
illius
magnitudine,
et
non
ex
nostra
natura
habemus
in
aeternum
perseverantiam.
Haec
igitur
nobis
pugna
est
cum
Davide,
quem
faciunt
nobis
tantopere
adversarium.
Ille
ait
hominem,
si
ab
eo
auferat
suam
misericordiam
Dominus,
ruere
ac
perire
(Psal.
104,
29).
Nos
docemus,
Dei
benignitate
ac
virtute
sustineri:
quoniam
ipse
solus
habet
immortalitatem
(1
Tim.
6,
16):
et
quidquid
est
vitae,
ab
eo
est.
[fol.
43]
Quartum.
Satiata
est
malis
anima
mea,
et
vita
mea
inferno
appropinquavit:
aestimatus
sum
cum
descendentibus
in
lacum,
sicut
homo
sine
adiutorio,
sicut
interfecti
dormientes
in
sepulcris,
quorum
non
es
memor
amplius,
et
qui
de
manu
tua
abscissi
sunt
(Psal.
88,
4
ss.).
Quid,
inquiunt,
si
abscissi
sunt
a
virtute
Dei,
si
providentia
eius
et
memoria
exciderunt,
nonne
esse
desierunt?
Quasi
vero
non
liceat
mihi
retorquere:
Quid?
si
abscissi
sunt
a
virtute
Dei,
si
memoria
exciderunt,
quomodo
rursum
erunt?
Et
ubi
erit
resurrectio?
Rursum,
qui
convenient
isthaec?
Iustorum
animae
in
manu
Dei
sunt
(Sapient.
3,
1).
Aut,
ut
certis
Dei
oraculis
agamus:
In
memoria
aeterna
erit
iustus
(Psal.
112,
6).
Non
igitur
exciderunt
a
manu
Domini,
nec
memoriam
eius
fugerunt.
Quin
potius
hoc
loquendi
1)
Iren.
libr.
Y.
adversus
haeres.
|