1:222
[CO
1.
222]
illis,
vos
autem
non
sic;
sed
qui
maior
est
in
vobis,
fiat
sicut
iunior,
et
qui
princeps
est,
sicut
qui
ministrat
(Matth.
20.
Marc.
10.
Luc.
22).
Quibus
sane
longissimo
intervallo
eorum
ministerium
ab
omni
mundi
huius
gloria
et
sublimitate
divisit.
Alterum,
vellem
tam
experimento
probarent,
quam
dictitare
facile
est.
Atqui
cum
apostolis
visum
non
fuerit,
derelicto
Dei
sermone,
ministrare
mensis
(Act.
6):
ex
eo,
quia
doceri
nolunt,
convincuntur,
non
eiusdem
esse,
et
bonum
episcopum
praestare
et
bonum
principem.
Nam
si
illi,
qui
pro
gratiarum,
quibus
a
Domino
praediti
erant,
amplitudine
pluribus
multo
et
gravioribus
curis
sufficere
poterant,
quam
ulli
post
eos
nati
homines,
confessi
sunt
tamen:
se
verbi
et
mensarum
ministerio
incumbere
simul
non
posse,
quin
oneri
succumberent;
quomodo
isti
prae
apostolis
nihili
homunciones,
possent
eorum
industriam
centuplo
superare?
Id
quidem
tentare,
impudentissimae, [p.
457]
nimiumque
audacis
confidentiae
fuit.
Sed
tamen
factum
est:
quo
successu,
palam
est.
Neque
[OS
252]
enim
evenire
aliter
poterat,
quam
ut
deserta
sua
statione,
in
aliena
castra
commigrarent.
Habuit
pietatis
studium
quoddam
principum
indulgentia,
qui
tantum
facultatum
ditandis
episcopis
impenderunt;
sed
non
optime,
hac
praepostera
sua
largitate,
consuluerunt
ecclesiae
commodis,
cuius
antiquam
veramque
disciplinam
sic
corruperunt,
et,
ut
vere
dicam,
penitus
aboleverunt.
Qui
vero
tali
principum
bonitate
in
suum
commodum
abusi
sunt
episcopi,
hoc
uno
specimine
edite
satis
superque
testati
sunt,
se
minime
esse
episcopos.
Denique,
ut
de
utraque
iuxta
potestate
semel
dicam,
cum
pro
retinendis
illis
tam
animose
hodie
contendunt,
quid
quaerant,
nihil
obscurum
est.
Spirituale
regnum
si
ea
conditione
resignent,
ut
totum
Christo
cedat;
nullum
gloriae
Dei,
nullum
sanae
doctrinae,
nullum
ecclesiasticae
salutis
periculum
vertitur.
Hac
etiam
saeculari
si
se
abdicent,
nihil
periculi
est,
ne
quid
publico
ecclesiae
bono
decedat.
Sed
una
damnandi
cupiditate
caeci
ac
praecipites
feruntur,
quia
nihil
salvum
esse
putant,
nisi
cum
austeritate,
ut
propheta
ait
(Ez.
34),
et
cum
potentia
imperent.
At
de
ecclesiae
patrimonio
pauca
haec [p.
458]
in
transcursu
dicta
sint.
Ad
spirituale
regnum,
cuius
hic
locus
proprius
est,
revertor.
In
quo
defendendo,
ubi
omnia
rationis
praesidia
labascere
sibi
vident,
ad
extremum
illud
miserumque
suffugium
concedunt.
Etiamsi
mente
et
consilio
stupidi
ipsi
sint,
animo
vero
et
voluntate
nequissimi,
manere
tamen
verbum
Domini,
quod
praepositis
obedire
iubet
etiamsi
iniquas
et
nimium
duras
leges
ferant.
Dominum
tamen
praecipere,
ut
faciamus
quaecunque
dicunt
scribae
et
Pharisaei
(Matth.
23),
etiam
dum
onera
importabilia
alligant,
quae
digito
nolint
tangere.
Itane
vero?
At
si
|