5:221
PSYCHOPANNYCHIA.
dunt.
In
quo
non
intelligunt,
se
non
animarum
modo
immortalitatem
abolere,
sed
spem
quoque
resurrectionis
praecidere.
Si
enim
est
resurrectio,
spiritus
certe
redit.
Si
non
redit,
resurrectio
tollitur.
Quamobrem
eos
imprudentiae
culpam
hic
magis
deprecari
convenit,
quam
fortius
instare,
ut
obtineant
tam
perversum
postulatum.
Atque
haec
quidem
in
hoc
tantum
dicta
sint,
ut
videant
omnes,
quantum
pateat
effugium,
si
de
refutandis
eorum
argumentis
tantum
cogitaremus.
Fatemur
enim
libenter,
idque
ex
nostra
ipsorum
sententia,
hic
quadrare
nomen
venti.
Concedimus
homines
ventum
esse
fugientem
nec
redeuntem.
Quod
si
ad
sua
sensa
trahunt,
errant,
nescientes
scripturas:
quibus
mos
est,
per
id
genus
periphrasis
designare,
nunc
humanae
conditionis
imbecillitatem,
nunc
brevitatem
vitae.
Quum
de
homine
dicit
Iob,
florem
esse,
qui
egreditur
et
conteritur,
et
velut
umbram
fugere
(Iob.
14,
2):
quid
aliud,
quam
describere
voluit,
hominem
esse
fluxum
et
fragilem,
et
similem
floris
decidui?
Iesaias
vero
clamare
iubetur
omnem
carnem
foenum
esse,
et
omnem
eius
gloriam,
quasi
florem
foeni:
exsiccatum
esse
foenum,
et
cecidisse
florem:
verbum
autem
Domini
aeternum
permanere
(Ies.
40,
6).
Agedum,
colligant
uno
verbo,
animam
hominis
exarere
et
emarcere:
et
paulo
acutius
cernant,
quam
crassus
ille
piscator
(1
Petr.
1,
24),
qui
ex
eo
probat
fideles
omnes
immortales
esse,
quia
renati
sint
ex
semine
incorruptibili,
hoc
est,
verbo
Dei,
quod
aeternum
permanet.
Eos
vero
scriptura
florem
fluxum
vocat,
et
ventum
praetereuntem,
quibus
fiducia
est
in
hac
vita.
Qui
quasi
hic
sedem
permanentem
fixerint,
regnaturos
se
putant
sine
fine:
nec
eum
finem
[fol.
42]
respiciunt,
quo
sit
mutanda
conditio,
et
alio
demigrandum.
De
quibus
etiam
ait
propheta:
Pepigimus
foedus
cum
morte,
et
cum
inferno
fecimus
pactum
(Ies.
28,
15).
Eorum
vanam
spem
irridens,
non
deputat
ad
vitam,
quod
illis
est
initium
mortis
pessimae.
Ac
desinere
et
mori
eos
affirmat,
quibus
melius
esset
non
esse,
quam
sic
esse.
Simile
est
quod
alio
psalmo
legitur:
Quomodo
miseretur
pater
filiorum,
misertus
est
Dominus
omnium
timentium
se.
Quoniam
ipse
cognovit
figmentum
nostrum:
recordatus
est
quia
pulvis
sumus.
Et
homo,
sicut
foenum,
dies
eius
tanquam
flos
agri,
sic
efflorebit.
Quoniam
spiritus
pertransibit
in
illo,
et
non
subsistet,
et
non
cognoscet
amplius
locum
suum
(Psal.
103,
13
ss.).
Ex
quibus
verbis
si
affirment
spiritum
perire
et
evanescere:
iterum
illis
praedico,
videant
ne
fenestram
aperiant
Epicureis,
si
qui
sint
qui
insurgant,
ac
nostram
eorumque
fidem
de
resurrectione
labefacere
conentur,
ut
certe
multi
sunt.
Eadem
enim
ratione
colligent,
spiritum
in
corpus
non
redire,
quum
dicatur
non
cogniturum
amplius
locum.
Sed
dicent,
vitiose
colligent.
Quoniam
huic
ratiocinationi
aperte
reclamant
loci
de
resurrectione.
|