1:221
[CO
1.
221]
texunt,
ac
si
ecclesiae
libertatem
suo
decreto
infringere
coepissent.
Tametsi
non
omnia
diximus,
quae
huc
adferri
poterant,
et
ea
quoque
ipsa
quae
diximus
paucissimis
perstricta
sunt,
sic
tamen
debellatum
esse
confido,
ut
nihil
iam
sit
cur
quisquam
ambigat,
spiritualem
potestatem,
qua
papa
cum
toto
suo
regno
superbit,
impiam
esse
contra
Dei
verbum
ac
iniustam
in
Dei
populum
tyrannidem.
Ac
spiritualis
quidem
potestatis
nomine
complectimur
et
audaciam
quam
usurparunt
in
serendis
novis
doctrinis,
quibus
miseram
plebem
a
germana
simplicique
verbi
Dei
puritate
prorsus
avertunt,
et
in
ferendis
novis
legibus
licentiam,
quibus
infelices
conscientias
crudeliter
vexarunt,
et
totam
denique
ecclesiasticam,
ut
vocant,
iurisdictionem,
quam
per
suffraganeos
et
officiales
exercent.
Nam
si
Christum
inter
nos
regnare
permittimus,
totum
istud
dominationis
genus
evertitur
facile
ac
prosternitur.
Alterum
dominationis
genus,
quod
possessionibus
et
latifundiis
continetur,
quia
in
conscientias
non
exercetur,
tractare
praesentis
negotii
non
est.
Qua
tamen
etiam
in
parte
animadvertere
operae
pretium
est,
sui
semper
esse
similes,
nihil
scilicet
minus,
quam
quod
appellari
volunt,
ecclesiae
pastores.
[OS
251]
Nec
peculiaria [p.
455]
hominum
vitia,
sed
commune
totius
ordinis
scelus,
adeoque
ipsam
ordinis
pestem
arguo,
quando
mutilus
illis
fore
creditur,
nisi
opulentia
et
superbis-titulis
spectabilis
fuerit.
An
vero
iudiciorum
cognitionibus,
civitatumque
et
provinciarum
administrationibus
sese
involvere,
et
occupationes
a
se
alienas
latissime
amplecti,
id
episcoporum
erat,
quibus
tantum
in
suo
munere
operae
ac
negotii
est,
ut
si
illic
toti
assiduique
sint,
nec
ullis
avocamentis
distrahantur,
vix
tamen
sufficere
queant?
An
in
satellitii
numero,
aedium
splendore,
vestitus
et
epularum
deliciis,
principum
lautitias
aemulari
eos
decebat,
quorum
vitam
oportuerat
singulare
frugalitatis,
modestiae,
continentiae,
humilitatis
esse
exemplar?
Quantum
et
ab
eorum
officio
abhorrebat,
quos
aeternum
inviolabileque
Dei
edictum
(1
Tim.
3)
turpis
lucri
appetentes,
avarosque
esse
vetat,
et
simplici
victu
contentos
esse
iubet,
non
modo
vicis
et
arcibus
manum
iniicere,
sed
in
amplissimas
quoque
satrapias
involare,
demum
imperia
ipsa
occupare?
Verum,
quando
usque
eo
praefracti
sunt,
ut
tergiversari
etiamnum
ausint
et
iactare,
ecclesiae
dignitatem
non
indecenter
hac
magnificentia
sustineri,
nec
se
interim
a
suae
vocationis
munere
nimium
abstrahi.
Quantum
ad
prius
illud [p.
456]
attinet
si
hoc
decorum
est
suae
dignitatis
ornamentum,
eo
fastigii
evectos
esse,
ut
summis
quibusque
monarchis
sint
formidabiles,
est
cur
cum
Christo
expostulent,
a
quo
sunt
graviter
eo
modo
inhonorati.
Quid
enim
contumeliosius,
eorum
quidem
opinione,
dici
poterat
istis
verbis:
reges
gentium
et
principes
dominantur
|