9:220
travit
per
fores
clausas
:
vere
tamen
clausis
et
bene
obseratis
foribus
egressus
est.
Miraculum
praeter
naturae
ordinem
editum
fatebimur:
duobus
autem
in
locis
simul
fuisse
non
minus
negabimus,
quam
fuibse
bicorporem.
Haec
ratio
nos
expedit,
ne
arguamus
Christum
mendacii
quod
nos
facere,
[pag.
23
3]
qua
solent
impudentia,
iactant
Magdeburgenses.
Fidem
enim
nostram,
qua
verbis
Christi
acquiescimus,
scimus
in
coelo
sacrificium
boni
odoris
esse.
Ipsi
dum
Lutheri
hyperbolas
proiiciunt,
modo
plebeculam
suosque
fraterculos
fascinent,
huius
popularis
theatri
plausu
contenti,
nec
Dei
nec
angelorum
iudicium
magnopere
curant.
Haec
ratio
est
cur
antea
dixerim
Luthero
multas
esse
simias,
paucos
imitatores.
Nam
quasi
cothurnis
in
sublime
elati,
quomodo
possibile
sit,
inquiunt,
ut
definitum
adsit
corpus
ubicunque
peragitur
coena,
ipse
viderit:
nos
habemus
certum
mandatum,
ut
pendeamus
ab
eius
ore.
Ipse
vero
Christus
satis
vidit
:
ut
frustra
ignorantiae
suae
culpam
in
eum
regerant,
qui
sponte
caecutiunt.
Quod
iterum
obtendunt
unam
Christi
personam
Deum
et
hominem
esse,
quam
ineptum
sit,
alibi
ostendimus.
Ubi
omnia
dixerint,
haec
veteris
ecclesiae
consensu
approbata
doctrina
[pag.
234]
stabit,
Christum
mediatorem
ubique
esse,
et
quatenus
una
est
eius
persona,
Deum
et
hominem,
vel
Deum
in
carne
manifestatum
implere
omnia,
quamvis
secundum
carnem
in
coelo
sit.
Hac
in
re
cur
Christum
regem
summum
ac
pontificem
contumelia
affici
dicant,
quia
eius
corpus
in
phantasticam
immensitatem
non
extendimus,
iudicium
esto
penes
summos
et
infimos.
Supremum
illis
oraculum
est,
Lutheri
responsio,
unum
corpus
secundum
humanam
rationem
non
esse
in
diversis
locis,
posse
tamen
secundum
Dei
potentiam:
quia
quidquid
loquitur
Deus
praestare
potest,
et
nihil
apud
Deum
est
impossibile.
Ac
si
quis
mundum
ab
aeterno
creatum
probare
vellet,
quia
aeterna
fuit
Dei
potentia,
vel
eundem
solem
simul
posse
lucidum
esse
et
obscurum:
quia
Deus
potest
omnia.
Vicesimo
octavo
loco
argumentum
suo
arbitrio
conficiunt,
quod
suo
arbitrio
evertant,
[pag.
235]
Et
videntur
nescio
quid*
data
opera
captasse,
ut
se
venditarent
de
sorite
negativo.
Sic
ipsi
recitant:
Tantum
ea
potest
Deus
quae
vult
:
vult
autem
tantum
ea
quae
naturae
suae
conveniunt:
conveniens
non
est
corpori
Christi,
ut
sit
in
coena
simul
et
in
coelo:
ergo
Christus
non
potest
efficere,
ut
corpus
suum
in
coena
corporaliter
percipiatur.
Sic
quidem,
ut
video,
inter
se
garriunt.
Nostra
autem
ratiocinatio
alia
est:
Quia
Deus
quaecunque
vult
facit,
non
separanda
est
eius
potentia
a
voluntate:
ergo
stulto,
importune
et
praepostere
disputatur
quid
possit,
nisi
accedat
eius
voluntas.
Iam
quum
nusquam
ostenderit
verum
et
naturale
corpus
filii
sui
se
velle
facere
immensum,
praeposteri
sunt
ac
perversi
|