55:220  Ex  magnitudine  et  excellentia  deducit  exhortationem:  ut  certe  eo  magis  intentos  esse  nos  decet  ad  excipiendam  Dei  gratiam,  quo  se  liberalius  in  nos  effundit.  Ac  notandus  est  contextus.  Dixerat  tantam  esse  regni  Christi  altitudinem,  ad  quem  nos  vocat  evangelium,  ut  coelestes  quoque  angeli  in  eius  prospectum  assurgant:  quid  ergo  nobis,  quia  in  mundo  versamur,  agendum  est?  Certe  quamdiu  in  terra  vivimus,  tanta  est  inter  nos  et  Christum  distantia,  ut  frustra  nos  ad  sei  nvitet.  Ergo  necesse  exuere  imaginem  Adae,  et  totum  saeculum  omniaque  impedimenta  abiicere,  ut  soluti  sursum  ad  Christum  feramur.  Praecipit  autem  iis  ad  quos  scribit,  ut  expediti  et  sobrii  in  oblatam  sibi  gratiam  sperent:  deinde  ut  renuntiantes  mundo  et  priori  vitae,  se  Deo  conforment.  Hoc  ergo  prius  est  exhortationis  membrum,  ut  lumbis  mentis  succincti  animos  adiiciant  ad  spem  gratiae  sibi  allatae.  In  secundo  modum  praescribit,  ut  mutato  ingenio  ad  imaginem  Dei  formentur.  13.  Succincti  lumbis.  Similitudo  ex  more  vetusto  sumpta,  nam  quum  oblongas  haberent  vestes,  neque  iter  facere,  neque  quidquam  operis  commode  suscipere  poterant,  nisi  succincti.  Unde  istae  loquutiones,  accingere  se  ad  iter,  vel  ad  opus  et  res  gerendas.  Ergo  impedimenta  tolli  iubet,  ut  soluti  ad  Deum  contendant.  Qui  in  lumbis  subtilius  philosophantur,  quasi  praeciperet  libidines  restringi  debere  et  arceri,  discedunt  a  genuina  apostoli  mente.  Neque  enim  aliud  sibi  volunt  haec  verba  quam  illa  Christi  (Luc.  12,  35):  Sint  lumbi  vestri  praecincti  et  lucernae  ardentes  in  manibus  verstris:  nisi  quod  Petrus  metaphoram  duplicat,  quum  menti  lumbos  attribuit.  Significat  autem  mentes  nostras  fluxis  huius  mundi  curis,  et  supervacuis  cupiditatibus  implicitas  teneri,  ne  sursum  ad  Deum  tendant.  Ergo  quisquis  vere  sperare  cupit,  in  primis  se  extricare  discat,  mentemque  suam  astringere,  ne  in  evanidos  affectus  diffluat.  Eodem  et  sobrietas  pertinet,  quam  mox  subiicit.  Neque  enim  temperantiam  solum  in  cibo  et  potu  commendat,  sed  spiritualem  potius  sobrietatem,  quum  sensus  omnes  nostros  continemus,  ne  se  huius  mundi  illecebris  inebrient.  Nam  si  vel  minimus  earum  gustus  furtim  nos  a  Deo  abducit,  quisquis  se  in  illas  ingurgitat,  necesse  est  ut  sopitus  et  stupidus  Deum  et  quae  Dei  sunt  obliviscatur.  Perfecte  sperate.  Subindicat  eos,  qui  mentes  suas  laxant  ad  vanitatem,  non  solide,  ut  decebat,  et  sincere  in  Dei  gratiam  sperare.  Etsi  enim  spem  aliquam  gratiae  concipiunt:  quia  tamen  vacillant  et  fluctuantur  in  mundo,  nulla  est  in  spe  eorum  soliditas.  Dicit  autem  in  g  r  a  t  i  am  quae  defert  u  r  ,  quo  sint  ad  eam  recipiendam  promptiores.  Procul  quaerendus  esset  Deus:  ipse  autem  obviam  ultro  accurrit.  Quanta  igitur  nostra  ingratitudo,