49:220
gentium
reconciliationi
causam
daret:
quanto
erit
potentior
assumptio?
annon
vel
a
mortuis
debebit
excitare
?
Paulus
enim
semper
in
eo
insistit,
gentibus
nullam
esse
invidiae
causam,
ac
si
Iudaeis
in
gratiam
receptis
deterior
illarum
futura
esset
conditio.
Quum
ergo
vitam
ex
morte
et
lucem
ex
tenebris
mirabiliter
Deus
eduxerit,
multo
magis
sperandum
esse
ratiocinatur,
ut
resurrectio
populi
quasi
emortui
gentes
vivificet.
Neque
obstat
quod
aliqui
causantur,
reconciliationem
a
resurrectione
non
differre,
ut
nos
quidem
in
praesentia
resurrectionem
intelligimus,
qua
scilicet
e
regno
mortis
transferimur
in
regnum
vitae.
Nam
etsi
una
res
est,
verbis
tamen
plus
ac
minus
inest
ponderis:
quod
satis
est
ad
nervos
argumenti.
16.
Quod
si
primitiae
sanctae,
etiam
conspersio.
Et
si
radix
sancta,
etiam
rami.
17.
Si
vero
ex
ramis
quidam
defracti
sunt,
tu
vero
oleaster
quum
esses,
insitus
es
pro
ipsis,
et
particeps
factus
es
radicis
et
pinguedinis
oleae:
18.
ne
contra
ramos
glorieris:
quod
si
gloriaris,
non
tu
radicem
portasT
sed
radix
te.
19.
Dices
ergo,
defracti
sunt
rami,
ut
ego
insererer.
20.
Bene:
propter
incredulitatem
defracti
sunt,
tu
vero
fide
stabilitus
es.
Ne
animo
efferaris,
sed
timeas.
21.
Si
enim
Deus
naturalibus
ramis
non
pepercit,
vide
ne
qua
fiat,
ut
et
tibi
non
parcat.
16.
Quod
si
primitiae.
Nunc
ex
comparatione
dignitatis
Iudaeorum
et
gentium
supercilium
his
adimit,
illos
quantum
potest
placat.
Ostendit
enim
quam
nulla
ex
parte
praecellant
Iudaeis
gentes,
si
quam
propriam
honoris
praerogativam
obtendant:
imo,
si
ad
eam
contentionem
ventum
fuerit,
quam
procul
a
tergo
relinquantur.
In
qua
comparatione
meminerimus,
non
hominem
cum
homine
sed
nationem
cum
natione
conferri.
Ergo
si
inter
se
comparentur,
reperientur
in
eo
pares,
quod
sunt
utrique
pariter
filii
Adam:
id
tantum
est
dissimile,
quod
Iudaei
a
gentibus
sunt
segregati,
ut
cederent
in
peculium
Domino.
Sacro
igitur
foedere
sanctificati
et
peculiari
nobilitate
insigniti
fuerunt,
qua
gentes
pro
eo
tempore
Deus
non
dignatus
est:
quia
autem
exiguus
foederis
vigor
tunc
apparebat,
ad
Abraham
et
patriarchas
respicere
nos
iubet,
apud
quos
certe
non
fuit
inanis
aut
irrita
Dei
benedictio.
Ab
illis
ergo
haereditariam
sanctitatem
in
omnes
posteros
transiisse
colligit:
quae
collectio
non
valeret,
si
de
personis
tantum
ageretur,
et
non
potius
haberetur
promissionis
ratio.
Non
enim
quia
iustus
est
pater,
continuo
probitatem
suam
transmittit
in
filium:
sed
quia
Dominus
hac
conditione
Abrahamum
sibi
sanctificavit,
ut
semen
quoque
ipsius
sanctum
esset:
adeoque
non
in
personam
eius
duntaxat,
sed
in
totum
genus
sanctitatem
contulit
:
inde
non
male
ratiocinatur
apostolus,
in
patre
suo
Abra-
|