1:220
[CO
1.
220]
postea
aliquod
consentit
imponi.
Imponitur
autem,
si
sua
autoritate
decernunt
apostoli,
prohibendum
gentibus,
ne
idolothyta,
sanguinem
et
suffocatum
attingant.
Manet
quidem
adhuc
scrupulus,
quod
nihilominus
videantur
prohibere.
Atqui
facile
dissolvetur,
si
quis
propius [p.
452]
decreti
ipsius
sensum
animadvertat;
cuius
primum
ordine
et
momento
praecipuum
caput
est:
relinquendam
esse
gentibus
suam
libertatem,
nec
illis
obturbandum
esse,
aut
de
legis
observationibus
exhibendam
molestiam.
Hactenus
nobis
egregie
patrocinatur.
Quae
autem
proxime
sequitur
exceptio
nec
nova
lex
est
ab
apostolis
lata,
sed
divinum
aeternumque
mandatum,
de
servanda
caritate;
nec
punctum
ex
illa
libertate
delibat,
sed
gentes
duntaxat
admonet,
qua
ratione
sese
fratribus
attemperent,
ne
sua
libertate
in
eorum
offensionem
abutantur.
Sit
hoc
igitur
secundum
caput:
ut
innoxia
libertate
utantur
gentes
ac
citra
fratrum
offensionem.
At
certum
tamen
aliquid
praescribunt:
nempe
quatenus
pro
tempore
expediebat,
docent
ac
designant,
quibus
rebus
in
fratrum
offensionem
possint
incurrere,
quo
ab
illis
caveant;
nihil
tamen
novum
ad
aeternam
Dei
legem,
quae
fratrum
offensionem
prohibet,
de
suo
afferunt.
Quemadmodum
si
qui
nondum
bene
constitutis
ecclesiis
praesunt,
fideles
pastores,
omnibus
suis
nunc
edicant:
ne
donec
imbecilli,
quibuscum
vivunt,
adolescant,
[OS
250]
palam
carnibus
die
veneris
vescantur,
aut
feriis
in
publico
laborent,
aut
simile
quidpiam.
Haec
enim,
tametsi
seposita
superstitione
indifferentia
per [p.
453]
se
sunt,
ubi
tamen
accedit
fratrum
offensio,
sine
delicto
admitti
nequeunt.
Sic
autem
sunt
tempora,
ut
spectaculum
hoc
proponere
infirmis
fratribus
non
possint
fideles,
quin
eorum
conscientias
gravissime
vulnerent.
Quis
nisi
calumniator,
sic
novam
ferri
ab
his
legem
dicat,
quos
constat
duntaxat
scandalis
occurrere,
quae
sunt
a
Domino
satis
diserte
prohibita?
Nihilo
autem
magis
et
de
apostolis
dici
potest,
quibus
nihil
aliud
propositum
erat,
offensionum
materiam
tollendo,
quam
divinam
urgere
legem,
de
vitanda
offensione,
ac
si
dixissent:
praeceptum
Domini
est,
ne
fratrem
infirmum
laedatis;
quae
idolis
oblata
sunt,
suffocatum
et
sanguinem
manducare
non
potestis,
quin
offendantur
infirmi
fratres.
Edicimus
igitur
vobis
in
verbo
Domini,
ne
cum
scandalo
manducetis.
Idque
ipsum
spectasse
apostolos,
Paulus
optimus
est
testis,
qui
certe
non
nisi
ex
concilii
sententia,
sic
scribit
(1
Cor.
8):
de
escis
quae
idolis
immolantur
scimus,
quia
simulacrum
nullum
est
in
mundo.
Quidam
autem
cum
conscientia
idoli,
quasi
idolis
immolatum,
manducant
et
conscientia
eorum
infirma
polluitur:
videte
ne
facultas
ista
vestra
offendiculum
fiat
infirmis.
Cui
istaec
probe
perpensa
fuerint,
ei
posthac
fucus
non
fiet,
qualem
faciunt,
qui
suae
tyrannidi
apostolos [p.
454]
prae-
|