9:22
tando,
nisi
e
coelo
vox
illa
personet,
Christi
carnem
spiritualem
esse
cibum,
et
sanguinem
vere
esse
potum?
Vere
itaque
concludimus
aquae,
panis
et
vini
materia
nos
Christi
ac
spiritualium
eius
donorum
nequaquam
fieri
compotes,
sed
promissione
ad
ipsum
nos
deduci,
ut
se
nostrum
faciat,
fideque
in
nobis
habitans
impleat
quidquid
signis
promittitur
ac
offertur.
Quid
in
hac
re
quisquam
improbet,
non
video:
nisi
forte
sacris
signis
honorificum
esse
putet,
lusorias
sine
fide
actiones
censeri.
Hac
occasione
merito
iterum
pias
mentes
ad
Christum
reducimus,
ne
quid
aliunde
petant
eorum
bonorum
vel
sperent,
quorum
tessera
illis
ac
pignus
in
signis
proponitur.
Atque
hoc
modo
sequimur
quam
Deus
regulam
Mosi
praescripsit
(Exod.
25,
40):
!)
ut
omnia
exigeret
formaretque
ad
exemplar,
quod
ei
in
monte
ostenderat.
Hunc
enim
locum
non
abs
re
Stephanus
in
Actis,
et
Apostolus
in
epistola
ad
Hebraeos
notant
(Act.
7,
44;
Hebr.
8,
5).
Atqui
ut
olim
crassi
inter
Iudaeos
erroris
corrigendi
[pag.
33]
haec
optima
fuit
ratio:
ne
scilicet
in
visibili
tabernaculo
et
pecudum
victimis
subsisterent,
Christum
ad
quem
suspicerent
illis
ante
oculos
statui:
ita
hodie
ad
spiritualem
illum
archetypum2)
nos
esse
intentos
decet,
ne
inanibus
spectaculis
frustra
ludamur.
Et
certe
Dominus
sacramenta
instituens,
minime
impedimenta
circumdedit,
quae
nos
detineant
in
mundo,
sed
scalas
potius
erexit,
per
quas
sursum
ad
coelos
conscendere
liceat:
quia
nec
alibi
quaerendus
est
Christus,
nec
alibi
etiam
qua^m
in
eo
solo
quiescendum.
Quid
enim,
obsecro?
An
ideo
pro
nobis
mortuus
est
Christus
ac
resurrexit,
ut
nos
ad
mortua
elementa
ablegans
salutis
causa
et
materia
nobis
esse
desineret?
Imo
adiumenta
ad
se
quaerendum
nobis
porrexit,
ut
suo
loco
maneret.
Sequitur
altera
plus
satis
tritae
et
tamen
non
parum
noxiae
superstitionis
correctio:
ubi
monemus,
si
quid
per
sacramenta
nobis
confertur,
id
non
fieri
propria
eorum
virtute,
sed
quatenus
Domino
spiritus
sui
virtutem
in
illis
exserere
placet.
Nam
se
humanum
ingenium
continere
nequit,
quin
vel
includat
Dei
virtutem
signis,
vel
signa
ipsa
in
Dei
locum
substituat.
Ita
fit,
ut
virtutis
suae
laude
spolietur
ipse
Deus,
dum
mortuis
creaturis
acceptum
ferunt
homines
quod
eius
proprium
est.
Haec
doctrinae
nostrae
summa
est,
quam
dilucidis
et
minime
ambiguis
verbis
testamur,
Deum
solum
peragere
quidquid
ex
sacramentis
consequimur:
et
quidem
arcana
sua
et
intrinseca,
ut
loquuntur,
virtute.
Caeterum
ne
quis
obiiceret,
signis
quoque
suas
esse
1)
Add.
en
instituant
le
tabernacle
avec
ses
accessoires
et
dependances.
2)
ce
patron
spirituel
auquel
l'Escriture
nous
ramene.
2*
|