8:22
possent.
Sed
unde
hoc
scandalum,
nisi
ex
nostra
teneritudine?
Christus
secum
mori
nos
iubet,
ut
vitae
suae
simus
participes.
Per
societatem
passionum
suarum
(Jucere
nos
vult
ad
suam
gloriam.
Non
iniqua
conditio,
si
quid
in
nobis
esset
aequitatis.
Sed
multi
cuperent
Christum
habere
gloriosum
sepulta
crucis
mentione:
quod
fieri
nequit.
Ac
ne
eo
quidem
contenti
culpam,
quae
in
ipsis
residet,
in
doctrinam
ipsam
traducunt.
Sic
olim
Capernaitae
durum
Christi
sermonem
esse
clamitabant
(Ioann.
6,
60)
:
quum
in
ipsis,
non
in
sermone,
esset
duritia.
Miramur,
si
cordatos
habere
discipulos
velit
filius
Dei,
non
molles,
neque
effeminatos?
Miramur,
si
sua
insignia1)
gestari
ab
ipsis
velit?
si
pugnare
sub
vexillo
suo
iubeat?
Huic
morbo
affinis
est
alter
ille,
quem
dixi.
Nam
carnis
abnegatio
res
tam
molesta
est
ut
multos
a
scholae
Christi
accessu
deterreat:
alios,
ubi
ingressi
fuerint,
procul
extrudat.
De
peccato
originali
et
communibus
naturae
vitiis
disputari,
utcunque
ferent:
Dei
gratiam
ac
Christi
beneficia
suis
laudibus
ornari
libenter
concedent:
sed
ubi
ad
curandos
singulorum
morbos
ventum
est,
quia
acris
est
medicina,
eam
contumaciter
recusant.
Ita
multos
cernere
licet,
quibus
evangelium,
quod
primo
gustu
placuerat,
simul
ac
pupugit
ipsorum
conscientias,
plus
quam
amarum
videri
coepit.
Scilicet,
quum
sermo
Dei
gladius
sit
utrinque
secans,
quum
eius
partes
sint
non
arguere
modo
et
reprehendere
manifesta
vitia,
sed
usque
ad
cor
intimum
penetrare,
transfigere
omnes
medullas,
discernere
inter
affectus
et
cogitationes,
denique
totum
hominem
immolare
Deo,
isti
vulnera
sua
attingi2)
nolunt.
Alii
furandi,
alii
rapiendi,
[pag.
23]
alii
scortandi,
alii
commessandi
licentiam
sibi
relinqui
postulant.
Omnes
impune
vanitatis
suae
cursum
persequi
cupiunt.
Quid
igitur
mirum,
si
a
Christo
se
avertant?
Atqui,
dicet
quispiam,
scandalum
monstrare
hoc
est,
non
tollere.
Respondeo,
morbum
fuisse
indicandum,
ut
remedium
tandem
quaeratur.
Corrigenda
potius
erat
animorum
mollities,
quam
quaerendi
praetextus,
qui
nihil
nobis
suffragentur,
vitium
foveant.
At
res
est
ardua.
Quis
negat?
Luctandum
tamen
est,
neque
id
nostra
virtute,
sed
Christi:
qui
sicuti
nos
ad
certamen
mittit,
ita
etiam
instruit
armis
necessariis
ad
vincendum.
O
si
perciperemus
quid
illud
valeat:
Beatos
esse
qui
persequutionem
patiuntur
ob
iustitiam
(Matth.
5,
10),
quam
facile
nobis
esset
eluctari,
non
hoc
offendiculum
modo,
sed
quaecunque
a
mundo
et
carne
nobis
ingeruntur!
Tibi
adeo
molesta
est
persequutio,
ut
a
Christo
resilias.
Cur?
Nescis
quid
valeat
1)
ses
armoiries.
2)
telles
gens
ne
veulent
point
qu'on
touche
leurs
maux
ne
qu'on
gratte
leurs
rongnes.
2*
|