45:22  cubicula  habebant  (1.  Reg.  6,  5).  Lex  quidem  non  prohibebat  sacerdotem  a  domo  sua,  sed  quum  ab  uxoris  contactu  arceret,  qui  panibus  sacris  vescebantur  (1.  Sam.  21,  4),  probabile  est,  quum  multi  parum  reverenter  sacra  tractarent,  remedium  hoc  fuisse  inventum,  ut  ab  omnibus  illecebris  submoti  puros  se  et  immunes  ab  omni  inquinamento  servarent.  Nec  tantum  concubitus  uxorum  illis  vetitus  erat,  sed  etiam  potus  vini  et  sicerae.  Quum  ergo  mutanda  illis  esset  victus  ratio,  utile  fuit  a  templo  non  discedere,  ut  conspectus  ipse  loci  eos  moneret,  colendam  esse  puritatem,  qualis  a  Domino  praescripta  erat.  Utile  etiam  fuit,  omnem  indulgentiae  materiam  praecidi,  quo  liberius  officio  suo  vacarent.  Papistae  hodie  hoc  praetextu  tyrannicam  de  caelibatu  legem  defendunt.  Sio  enim  ratiocinantur:  quum  abstinere  olim  iussi  sint  sacerdotes  ab  uxoribus,  quo  tempore  sacris  operam  dabant,  merito  nunc  a  sacerdotibus  requiri  perpetuam  continentiam,  qui  non  per  temporum  vices,  sed  quotidie  sacrificant,  praesertim  quum  longe  excellentior  sit  sacrorum  dignitas  quam  sub  lege.  Verum  scire  velim,  cur  non  a  vino  quoque  et  sicera  abstineant.  Neque  enim  praecepta,  quae  coniunxit  Deus,  separare  fas  est,  ut  dimidia  tantum  pars,  altera  neglecta,  servetur.  Concubitus  uxorum  interdicitur  non  tam  diserte  quam  vini  potus  (Ezech.  44,  21).  Si  legis  praetextu  caelibatum  iniungit  suis  sacrificis  papa,  cur  vinum  illis  permittit?  Imo  secundum  hanc  rationem  in  aliquos  templorum  recessus  sacrificos  omnes  coniici  oporteret,  ut  ergastulis  inclusi  totam  vitam  transigerent  extra  mulierum  et  populi  contubernium.  Iam  clare  perspicimus,  improbe  eos  obtendere  legem  Dei  a  qua  discedunt.  Plena  tamen  solutio  ex  discrimine  legis  et  evangelii  pendet.  Sacerdos  se  ad  expianda  populi  peccata  sistebat  coram  Deo,  ut  esset  quasi  Dei  et  hominum  mediator:  cui  talis  persona  imposita  erat,  eum  aliquid  habere  oportuit,  quo  exemptus  a  communi  hominum  ordine  veri  mediatoris  figura  agnosceretur.  Huc  et  sacrae  vestes  spectabant  et  unctio.  Hodie  in  publicis  ecclesiae  ministris  et  pastoribus  nihil  simile:  loquor  de  ministris,  quos  instituit  Christus  ad  gregem  pascendum,  non  quos  ad  immolandum  Christum  carnifices  magis  quam  sacrificos  initiat  papa.  Quare  spiritus  sententiae  acquiescamus,  quae  pronuntiat,  honorabile  in  omnibus  esse  coniugium  (Hebr.  13,  4).  24.  Et  occultabat  se.  Absurdum  hoc  videtur,  quasi  divinae  benedictionis  ipsam  puduerit.  Putant  quidem,  re  adhuc  dubia  non  ausam  fuisse  prodire  in  publicum,  ne  se  ludibrio  exponeret,  si  eam  frustrata  esset  opinio  quam  conceperat.  Ego  vero  de  promissione  data  sic  suisse  persuasam  statuo,  ut  de  eventu  secura  fuerit.  Quum  enim  de  marito  sumptam  gravem  poenam  cerneret  ob  inconsideratum  linguae  lapsum,  an  per  quinque  menses  continuos  2*