44:22
tatis
cumulus
a
propheta,
quum
dicit
homines
delitiis
ebrios
spoliare
Deum
iudicis
officio,
ut
neque
bene
faciat
neque
male.
Est
autem
probabile
tunc
multos
fuisse
Ierosolymae,
et
in
tota
Iudaea,
qui
ita
contumaciter
spernebant
Dei
iudicium.
Sed
praecipue
stylum
Sophonias
adversus
optimates
stringit
:
quia
tales
prae
aliis
gigantum
instar
Deum
subsannant,
et
quasi
despiciunt
e
sublimi
iudicia
ipsius.
Est
quidem
in
ipso
vulgo
multum
socordiae:
sed
plus
amentiae
est
in
superbia
procerum,
qui
confisi
sua
potentia
non
putant
se
obnoxios
esse
Dei
imperio.
Caeterum,
quod
nuper
dixi
memoria
tenendum
est,
describi
a
propheta
quasi
insanabile
vitium,
ubi
Iudaeos
accusat
quod
non
existiment
Deum
vel
boni
vel
mali
esse
autorem.
Deus
enim
hoc
modo
e
suo
gradu
deiicitur:
quia
nisi
agnoscitur
Iudex
mundi,
qualis
erit
eius
divinitas?
Neque
enim
maiestas
Dei,
vel
imperium,
vel
gloria
consistit
in
aliquo
imaginario
fulgore:
sed
in
officiis,
quae
sic
in
ipsum
proprie
competunt,
ut
non
possint
ab
eius
essentia
avelli.
Proprium
Dei
est
mundum
regere,
proprium
eius
est
curam
gerere
humani
generis,
deinde
discernere
inter
bonum
et
malum,
miseris
opem
ferre,
ulcisci
omnia
scelera,
compescere
iniustam
violentiam.
Haec
si
quis
a
Deo
auferre
velit,
relinquet
duntaxat
idolum.
Quoniam
ergo
gloria
Dei
in
iustitia,
sapientia,
iudicio,
potentia
et
aliis
virtutibus
consistit,
quicunque
negant
Deum
esse
mundi
iudicem,
exstinguunt
prorsus
eius
gloriam,
quantum
in
se
est.
Ita
etiam
profani
scriptores
Epicuro
exprobrant,
quod
quum
negare
prorsus
non
auderet
esse
aliquem
deum,
sicuti
Diagoras
et
similes,
confessus
fuerit
deos
esse
:
sed
incluserit
ipsos
in
coelo,
ut
illic
fruantur
otio
et
delitiis.
Hoc
vero
est
imaginari
deum,
qui
deus
non
est.
Itaque
mirum
non
est
quod
propheta
tam
severe
damnet
socordiam
hanc
in
Iudaeis,
quod
non
putent
bona
vel
mala
proficisci
a
Deo.
Sed
fuit
etiam
maior
ratio
cur
Deus
tantopere
excandesceret
contra
hunc
stuporem.
Unde
enim
opinio
haec,
vel
delirium
hominibus,
ut
negent
Deum
bene
vel
male
facere,
nisi
quia
conantur
procul
arcere
Deum,
ne
sint
obnoxii
eius
iudicio?
Qui
ergo
volunt
exstinguere
sensum
et
discrimen
boni
et
mali
in
suis
conscientiis,
illi
sibi
fabricant
ista
deliria,
Deum
non
curare
res
humanas,
contentum
esse
sua
felicitate
coelesti,
neque
descendere
usque
ad
nos,
et
fortuito
tam
res
adversas
quam
prosperas
contingere
hominibus.
Videmus
ergo
ut
homines
sponte
vel
de
industria
sibi
accersant
hanc
imaginationem,
bona
et
mala
non
provenire
a
Deo,
ut
obstupefaciant
suas
conscientias,
atque
ita
maiore
licentia
sese
praecipitent
ad
peccandum,
ac
si
impune
quidvis
liceret,
quasi
nullus
esset
iudex
coram
quo
reddenda
sit
ratio.
Atque
ideo
dixi
hunc
esse
sum
mum
impietatis
cumulum,
ubi
scilicet
sese
confir-
2*
|