41:22
etiam
apud
profanos
homines
valet.
Quanquam
postea
in
sua
quisque
somnia
delabitur,
tamen
hoc
fatentur
omnes,
non
posse
esse
plures
deos.
Deum
quidem
distrahunt:
sed
non
possunt
negare,
quin
sit
unicus
deus.
Darius
ergo
ubi
hoc
elogium
tribuit
deo
Israelis,
fatetur
alios
omnes
deos
mera
esse
figmenta:
sed
hoc
non
intelligit,
quemadmodum
dixi,
profanos
homines
tenere
quidem
principium
illud,
sed
postea
evanescere
in
suis
cogitationibus.
Hic
ergo
locus
non
evincit,
quemadmodum
videtur
quibusdam,
regem
Darium
fuisse
vere
conversum,
ita
ut
amplexus
fuerit
sinceram
pietatem.
Coluit
enim
semper
sua
idola:
sed
putavit
hoc
sufficere,
si
gradum
supremum
relinqueret
deo
Israelis.
Atqui,
ut
scimus,
Deus
non
potest
admittere
socium,
est
enim
zelotes
suae
gloriae.
Fuit
igitur
hoc
nimis
frigidum,
quod
Darius
agnovit
deum,
quem
colebat
Daniel,
excellere
supra
omnes
deos:
quia
ubi
regnat
Deus,
necesse
est
in
nihilum
redigi
omnia
idola:
quemadmodum
etiam
in
Psalmo
dicitur,
Deus
regnat,
concidant
omnes
dii
gentium.
Non
igitur
eo
usque
profecerat
Darius,
ut
se
addiceret
vero
et
unico
Deo:
sed
coactus
est
dare
summum
honorem
deo
Israelis
:
interea
semper
stetit
demersus
in
suis
superstitionibus,
quibus
assueverat.
Postea
adiungit,
Deus
tuus
quem
colis
iugiter,
potuitne
te
liberare
a
leonibus?
dubitanter
hic
loquitur,
ut
solent
increduli,
qui
videntur
quidem
sibi
sperare,
sed
nihil
habent
stabile
vel
solidum
in
suis
animis.
Invocatio
est
a
natura,
ut
ita
loquar:
hoc
est,
naturaliter
impellit
arcanus
quidam
instinctus
homines,
ut
ad
Deum
confugiant:
sed
quia
vix
centesimus
quisque
innititur
verbo
Dei,
hinc
fit
ut
fortuito
omnes
Deum
invocent.
Volunt
igitur
experiri
an
Deus
iuvare
ipsos
velit,
et
succurrere
eorum
necessitatibus
:
interea,
quemadmodum
dixi,
nulla
est
firma
persuasio
in
cordibus
ipsorum.
Talis
fuit
affectus
regis
Darii:
'Potuitne
Deus
ie
liberare,
inquit?
Quasi
vero
dubitandum
sit
de
potentia
Dei.
Si
dixisset,
An
Deus
te
liberavit?
hoc
erat
tolerabile.
Neque
enim
Deus
obstrictus
est
aliqua
lege,
ut
semper
suos
a
morte
eripiat,
quemadmodum
satis
notum
est:
sed
hoc
positum
est
in
eius
arbitrio.
Quum
ergo
suos
permittit
impiorum
libidini,
non
ideo
imminuitur
eius
potentia,
quia
pendet
ab
eius
mera
voluntate
an
liberet.
Quod
vero
ad
potentiam,
certe
non
debet
vocari
in
dubium.
Videmus
ergo
ut
Darius
nunquam
vere
conversus
fuerit,
nihil
distincte
cognoverit
de
vero
ut
unico
Deo,
sed
correptus
fuerit
caeco
metu,
qui
ipsum
vellet
nollet,
tamen
cogeret
tribuere
Deo
Israelis
summum
honorem.
Atqui
haec
non
fuit
ingenua
confessio,
sed
potius
extorta.
Sequitur
nunc,
21.
Tunc
Daniel
cum
rege
loquutus
est,
Rex,
in
aeternum
vive.
2*
|