39:22
sexto
capite,
videtur
propheta
magis
notare
catapultas
vel
arietes.
Erant
autem
machinae
ad
muros
diruendos.
Proiiciebantur
enim
magni
lapides,
vel
congeries
lapidum:
et
ideo
libenter
eorum
sententiae
subscribo
qui
vertunt
aut
balistas,
aut
catapuitas,
aut
arietes.
Ecce
ergo
admoti
sunt
arietes
ad
urbem,
inquit,
ad
capiendum
eam,
et
urbs
iam
tradita
est
Chaldaeis.
Erat
decimus
annus
Zedechiae,
sicuti
visum
est:
initio
autem
mensis
undecimi
urbs
tandem
capta
fuit.
Sed
interpres
optimus
erit
propheta
verborum
suorum,
quod
facile
colligitur
ex
contextu.
Dicit
enim
urbem
esse
captam,
a
gladio,
fame,
et
peste:
quasi
diceret,
quamvis
nondum
hostes
ingressi
essent
urbem,
tamen
actum
esse,
neque
quidquam
restare
spei,
quoniam
non
tantum
oppugnaretur
armis
et
violentia,
sed
etiam
haberent
hostes
domesticos,
qui
intus
ipsam
urgebant,
nempe
famem,
et
pestem.
Quoniam
igitur
iam
magnus
numerus
consumptus
erat
peste
et
fame,
propheta
dicit,
etiamsi
hostes
cessent,
neque
vi
perrumpant
in
urbem
ipsam,
tamen
actum
esse,
quia
sic
grassentur
pestis
et
fames,
ut
nulla
sit
spes
salutis.
Denique
his
verbis
ultimam
desperationem
significat:
et
hinc
etiam
illa
cogitatio,
quae
torquebat
animum
prophetae
propter
absurditatis
speciem,
quod
scilicet
Deus
iuberet
agrum
emere,
qui
tamen
iam
sub
hostium
potestatem
transierat.
Addit,
quidquid
loquutus
es
accidit,
vel
contigit.
Et
ecce
tu
vides.
Confirmat
quod
paulo
ante
dixerat,
nempe
cladem
urbis
non
aliunde
profectam
esse
quam
ex
Dei
iudicio.
Confirmat
autem,
quia
quidquid
tunc
acciderat,
iam
in
tempore
prophetae
testati
fuerant.
Hinc
autem
apparuit
non
affligi
urbem
fortuito
casu,
quia
nihil
praedixerat
Deus
per
servos
suos
nisi
quod
ipse
decreverat.
Fuit
igitur
opus
Dei
clades
Ierosolymae,
de
qua
vaticinatus
fuerat
Deus
per
servos
suos.
Haec
enim
simul
coniungi
debent,
os
Dei
et
manus.
Neque
enim
imaginari
fas
est
quod
faciunt
quidam
fanatici,
Deum
speculari
e
coelo
quidquid
in
terra
geritur,
et
interea
iacere
otiosum.
Sed
decernit
quod
rectum
est:
deinde
ubi
ita
expedit,
testatur
per
servos
suos
prophetas.
Quidquid
sit,
os
Dei
non
potest
separari
ab
eius
manu.
Propheta
igitur
ostendit
iustum
esse
iudicium
Dei,
cladem
urbis,
quia
prius
de
ea
loquuti
fuerint
prophetae.
Quod
dicit
Deum
inspicere,
ad
proximum
versum
referri
debet,
vel
ad
versum
proxime
sequentem:
quia
scilicet
haec
inter
se
videntur
pugnare
ut
propheta
agrum
emat
Dei
iussu,
et
interea
Deus
non
ignoret
terram
possideri
ab
hostibus,
et
populum
esse
addictum
exsilio.
Quum
igitur
Deus
statuerit
eiicere
populum
e
terra,
qui
fit
ut
velit
agrum
emi
a
servo
suo?
si
hoc
Deum
latuisset,
non
fuisset
tanta
absurditas
in
repugnantia.
Sed
quum
Deus
satis
intelligat
non
posse
mutari
quod
toties
per
suos
prophetas
promulgaverat
dc
2*
|