38:22  Quare?  arripiunt  promissiones,  sed  sine  fide  et  poenitentia  :  Haec  requies  mea  in  saeculum  saeculi  :  sequitur  ergo  nos  fore  semper  salvos,  quia  Deus  non  potest  vinci  ullis  armis,  ulla  violentia  hostium,  quum  susceperit  nos  in  suam  tutelam,  quid  nobis  metuendum  est?  sed  interim  Deum  spernunt,  et  totam  eius  doctrinam.  Videmus  ergo  fuisse  stolidam  iactantiam  in  populo  illo,  quum  ita  in  aerem  proiicerent  sacrum  nomen  Dei,  et  turgerent  duntaxat  vento,  quum  animi  ipsorum  vacui  essent  fide  et  pietate.  Imo  semper  notandum  est  quod  nuper  dixi,  non  tantum  scilicet  frustra  confisus  fuisse  Iudaeos  hoc  inani  praetextu,  sed  superbe  insurrexisse  adversus  Deum,  quasi  falleret  datam  illis  fidem.  Promiserat  enim  sibi  fore  aeternam  quietem  in  Sion.  Nunc  ipsum  interrogant,  cur  non  urbem  tueatur,  si  habitat  in  Sion?  deinde  cur  rex  non  sufficiat  ad  populi  defensionem,  quum  tamen  dictum  esset,  Quamdiu  sol  et  luna  erunt  in  coelo,  stabit  solium  Davidis.  Iam  sequitur  Dei  responsio,  Cur  ergo  me  provocarunt  in  suis  sculptilibus,  et  vanitatibus  alieni?  Hic  retundit  Deus  perversas  illas  querimonias.  Unde  colligimus  proximo  membro  descriptam  fuisse  >a  Ieremia  contumaciam  populi.  Fremebat  igitur  adversus  Deum,  quod  non  succurreret  in  tempore.  Deus  ostendit  quam  perperam  illi  querantur  et  ipsum  accusent.  Quare,  inquit,  provocarunt  me?  nunc  dicunt  se  esse  derelictos,  quasi  nulla  esset  in  me  fides:  ego  eos  non  prodidi,  neque  deserui,  sed  ab  ipsis  derelictus  sum.  Nunc  tenemus  consilium  prophetae.  Videmus  quidem  abruptum  esse  contextum,  quia  propheta  sustinet  diversas  personas:  sed  in  summa  rei  nihil  est  ambiguum.  Dicit  autem  Deus  se  provocatum  esse  in  sculptilibus:  hinc  sequitur  templum  fuisse  pollutum.  Deus  quidem  promiserat  se  habitaturum  in  templo,  sed  certa  lege,  nempe  si  pure  et  legitimo  ritu  illic  coleretur.  Atqui  populus  suis  inquinamentis  polluerat  templum.  Ostendit  igitur  Deus  iustam  esse  causam  cur  discesserit,  quemadmodum  hoc  latius  describitur  apud  Ezechielem  cap.  10.  Nam  in  visione  ostendit  Deus  servo  suo  se  templo  renuntiare,  quia  scilicet  non  poterat  misceri  eius  sanctitas  impiis  et  foedis  profanationibus.  Primum  in  genere  nominat  sculptilia,  deinde  adiungit,  vanitates  alieni  populi  :  et  hic  amplificat  populi  crimen,  quod  scilicet  hinc  inde  ab  exteris  mutuati  sint  superstitiones  patribus  incognitas,  perinde  ac  si  vellent  Deum  e  templo  et  tota  terra  expellere.  Sequitur,  20.  Transiit  messis,  finita  est  aestas,  et  nos  non  sumus  servati.  Iam  sub  persona  totius  populi  ostendit  propheta  qualis  impendeat  conditio.  Quo  tempore  loquutus  est  Ieremias,  Iudaei  sibi  Deum  fore  defensorem