5:219
PSYCHOPANNYCHIA.
ultimam
repromissionem,
ne
sine
nobis
perficerentur.
Cuius
verbi
si
proprietatem
observassent,
nunquam
concitassent
tantas
turbas.
Mirum
quomodo
caecutiant
in
tanta
luce.
Sed
hoc
magis
mirum,
quod
panem
nobis
pro
lapidibus
porrigunt:
hoc
est,
dum
volunt
impellere,
sustinent.
Iam
quod
de
Thabita
narratur
in
Actis
Apostolorum
(Act.
9,
40),
putant
valde
firmum
sibi
esse
columen.
Quae
quum
discipula
fuisset*)
Christi,
plena
bonis
operibus
et
eleemosynis,
suscitata
est
ex
mortuis
a
Petro.
Iniuriam
aiunt
factam
Thabitae,
si
verum
dicimus,
animas
solutas
a
corpore
cum
Deo
et
in
Deo
vivere,
quod
revocata
sit
a
consortio
Dei
et
beata
illa
vita,
in
hoc
mare
malorum.
Quasi
vero
non
liceat
idem
contra
eos
retorquere.
Nam
sive
dormiebat,
sive
nihil
erat,
quia
tamen
defuncta
erat
in
Domino,
beata
erat.
Non
igitur
expediebat
illi
redire
in
hanc
vitam,2)
quam
confecerat.
Hunc
nodum
quem
colligarunt,
priores
ipsi
dissolvant.
Siquidem
aequum
est
eos
legi
parere,
quam
aliis
imponunt.
Quanquam
nobis
dissolvere
facile
est.
Quaecunque
nos
maneat
sors
post
mortem,
quod
de
se
ait
Paulus,
transfertur
ad
omnes
fideles:
ut
mori
nobis
sit
lucrum,
et
esse
cum
Christo
melius
(Phil.
1,
21).
Et
tamen
Paulus
dicit,
Epaphroditum,
qui
certe
in
numero
[fol.
40]
fidelium
erat,
misericordiam
consequutum
a
Domino,
quod
infirmatus
ad
mortem,
revaluisset
(Phil.
2,
27).
Isti
quidem,
qui
tam
irreverenter
et
parum
sobrie
tractant
Dei
mysteria,
misericordiam
istam
interpretarentur
crudelitatem.
Nos
vero
misericordiam
sentimus
et
fatemur,
quum
sint
gradus
misericordiae
Dei,
sanctificari
electos,
glorificari
sanctificatos.
Nonne
igitur
misericordiam
suam
exercet
Dominus,
quum
nos
magis
ac
magis
sanctificat?
Quid
si
voluntas
Dei
est
magnificari
in
corpore
nostro
per
vitam,
ut
ait
Paulus
(Phil.
1,
20),
nonne
misericordia
est?
Quid
quod
Deo
legem
miraculorum
dicere
non
nostrum
est?
Satisque
est,
si
in
illis
eluceat
autoris
gloria.
Quid
si
dicamus
Deum
non
consuluisse
Thabitae
commodis,
sed
pauperes
respexisse?
ad
quorum
certe
preces
suscitata
est,
flentium
et
ostendentium
vestes,
quas
consuebat
illis
Thabita.
Hanc
enim
rationem
vivendi
sufficere
sibi
credebat
Paulus,
quum
multo
melius
esset
illi,
ad
Deum
migrare.
Et
quum
Deum
misertum
esse
Epaphroditi
dixisset,
subiecit:
Non
solum
autem
eius,
sed
et
mei,
ne
tristitiam
super
tristitiam
haberem.
Ite
nunc,
et
Deo
dicam
dicite:
quod
mulierem
in
ministeria
pauperum
"'sedulam
reddidit
pauperibus.
Nam
ut
constet
nobis
operis
ratio,
hoc
certe
Christus
meruit,
ut
glorificetur
in
vita
nostra,
et
in
morte:
qui
1)
esset,
1576
seqq.
2)
Sic
restituimus
lectionem
poscente
sensu
et
argumento.
Gallica
versio
assentitur.
Antiquiores
tamen
lihri
omnes
1542.1576
habent:
viam.
|