1:219
[CO
1.
219]
exigunt,
quam
initio
sumpserant.
Quid
sic
agendo
contendunt,
nisi
nullo
modo
errare
posse
concilia?
aut
si
errant,
nefas
tamen
esse
verum
cernere,
nec
assentari
erroribus?
Quare
nulla
conciliorum,
pastorum,
episcoporum,
ecclesiae
nomina,
quae
tam
falso
obtendi,
quam
vere
usurpari
possunt,
impedire
debent,
quo
minus
talibus
documentis
moniti,
omnes
omnium
spiritus
ad
divini
verbi
regulam
exigamus:
quo
probemus
num
ex
Deo
sint.
Iam
vero
referre
ad
apostolos
traditionum
originem,
quibus
hactenus
oppressa
est
ecclesia,
merae [p.
450]
sunt
imposturae:
quando
tota
in
hoc
incumbit
apostolorum
doctrina,
ne
novis
observationibus
onerentur
conscientiae,
aut
Dei
cultus
nostris
inventionibus
contaminetur.
Et
si
qua
historiis,
vetustisque
monumentis
inest
fides,
apostolis
non
ignotum
modo,
sed
inauditum
fuit,
quod
illis
tribuunt.
Nec
garriant,
pleraque
eorum
placita
usu
et
moribus
recepta
fuisse,
quae
scriptis
tradita
non
sint,
illa
scilicet,
quae
Christo
adhuc
vivente
intelligere
non
poterant,
post
eius
autem
ascensum
spiritus
sancti
revelatione
didicerint.
O
impudentiam.
Rudes
adhuc,
fateor,
et
indociles
erant
discipuli,
cum
istud
a
Domino
audirent.
Verum,
hacne
tarditate
tum
etiam
tenebantur,
cum
doctrinam
suam
scriptis
commendarent:
ut
viva
postea
voce
supplere
necesse
habuerint,
quod
in
scriptis
ignorantiae
vitio
omiserant?
Si
vero
iam
a
spiritu
veritatis
ducti
in
omnem
veritatem
sua
scripta
ediderunt,
quid
obfuit
quo
minus
perfectam
evangelicae
doctrinae
cognitionem
complexi
sint
[OS
249]
scriptis
suis,
consignatamque
reliquerint?
Praeterea
se
ridiculos
faciunt,
dum
ingentia
illa
mysteria,
quae
tanto
tempore
apostolis
incomperta
fuerint,
partim
observationes
esse
fingunt,
aut
iudaicas
aut
gentiles,
quarum
illae
inter
Iudaeos,
hae
vero
inter
gentes
omnes
pervulgatae
multo
ante
fuerant, [p.
451]
partim
ineptas
gesticulationes
et
aniles
caeremoniolas,
quas
insulsi
sacrificuli,
qui
nec
nare
sciunt
nec
literas,
perquam
rite
peragunt,
imo
quas
pueri
et
moriones
adeo
apposite
effingunt,
ut
videri
possit
nullos
esse
magis
idoneos
talium
sacrorum
antistites.
Non
multo
maiori
dexteritate
apostolorum
exemplum
praetexunt,
quo
suam
tyrannidem
defendant.
Apostoli,
inquiunt,
et
seniores
primae
ecclesiae
decretum,
praeter
Christi
mandatum,
sanxerunt,
quo
praecipiebant
gentibus
omnibus,
se
continere
ab
idolothytis
et
suffocato
et
sanguine
(Act.
15).
Id
si
illis
licuit,
cur
non
et
successoribus,
quoties
ita
res
postulat,
idem
imitari
liceat?
Utinam
vero
cum
semper
alias,
tum
hac
in
re,
eos
imitarentur.
Nam,
quod
valida
ratione
confirmare
promptum
est,
apostolos
novum
illic
quidquam
instituisse
aut
decrevisse
nego
;
siquidem,
cum
in
eo
concilio
Petrus
tentari
Deum
pronunciet,
si
iugum
imponitur
cervicibus
discipulorum,
suam
ipse
sententiam
subvertit,
si
iugum
|