5:218
etc.
Manducemus
et
bibamus,
cras
enim
moriemur.
Satius,
inquit,
esset
illud
valere
inter
nos,
Manducemus,
etc.
si
haec
quae
patimur
in
corporibus
nostris
opprobria,
non
ea,
quam
speramus,
gloria
mutarentur.
Quod
non
futurum
est,
nisi
in
resurrectione
carnis.
Deinde
ut
hoc
praesidio
cedam,
possum
hic
alteram
rationem
addere.
Ideo
nos
esse
omnibus
hominibus
miserabiliores,
si
non
sit
resurrectio.
Quia
tametsi
ante
resurrectionem
beati
sumus,
non
tamen
sine
resurrectione.
In
hoc
enim
beatos
esse
sanctorum
spiritrs
dicimus,
quia
acquiescunt
in
spe
beatae
resurrectionis:
quae
si
non
esset,
periret
haec
omnis
beatitudo.
Est
igitur
verum
illud
Pauli,
nos
esse
miserabiliores
omnibus
hominibus,
si
non
sit
resurrectio.
Nec
cum
illis
verbis
pugnat
hoc
dogma:
beatos
esse
sanctorum
spiritus,
ante
resurrectionem,
sed
propter
resurrectionem.
Proferunt
etiam
quod
in
epistola
ad
Hebraeos
legitur,
de
veteribus
patribus
(Hebr.
11,
13
ss.).
Iuxta
fidem
defuncti
sunt
omnes
isti,
non
acceptis
promissionibus:
sed
a
longe
eas
salutantes,
quia
peregrini
et
hospites
sunt
super
terram.
Qui
enim
hoc
dicunt,
significant
se
patriam
inquirere.
Et
si
quidem
ipsius
meminissent^
de
qua
exierunt,
habebant
utique
potestatem
revertendi:
nunc
autem
meliorem
[fol.
39]
appetunt,
id
est,
coelestem.
Unde
in
hunc
modum
ratiocinantur:
Si
appetunt
patriam
coelestem,
ergo
non
possident.
Nos
vero
sic:
Si
appetunt,
ergo
sunt:
non
enim
cadit
appetitus,
nisi
in
subiectum.
Et,
quod
ab
illis
solum
exprimere
conor,,convenit
esse
sensum
boni
et
mali,
ubi
est
appetitus,
qui
aut
sequatur,
quod
boni
speciem
praefert,
aut
refugiat,
quod
malum
visum
fuerit.
Appetitus
ille,
dicant,
iacet
in
Deo.
Quo
nihil
magis
ridiculum
cogitari
aut
fingi
potest.
Siquidem
e
duobus,
alterum
evincimus:
aut
Deum
quidpiam
appetere
melius
quam
habet:
aut
aliquid
esse
in
Deo,
quod
non
sit
Dei.
Quae
res
mihi
coniecturam
facit,
in
re
seria
eos
ludere.
Atque
ut
haec
omittamus,
quid
vult
sibi
revertendi
potestas?
Redeant
itaque
ad
cor,
et
aliquid
melius
audiant,
quam
hactenus
senserunt.
Si
tamen
persuasum
habent,
quod
in
primis
labris
circumferunt.
Loquitur
apostolus
de
Abraham
et*
eius
posteritate,
qui
inter
extraneos
habitarunt
in
terra
aliena:
tantum
non
exsules,
certe
inquilini,
vix
corpora
tegentes
humilibus
tuguriis:
iuxta
Dei
praeceptum
quod
Abrahae
datum
fuerat,
ut
exiret
de
terra
sua
et
de
cognatione
sua.
His
promiserat
Deus,
quod
nondum
exhibuerat.
Salutaverunt
ergo
eminus
promissiones,
et
in
certa
fide
defuncti
sunt,
fore
olim,
ut
praestaret
Deus
promissa
sua.
Iuxta
quam
fidem
confessi
sunt,
non
esse
sibi
statam
sedem
in
terris,
et
extra
terram
sibi
esse
patriam,
quam
appeterent:
nempe
in
coelo.
In
fine
vero
capitis
significat
eos
omnes,
quos
recensuit,
non
adeptos
esse
|