5:217
PSYCHOPANNYCHIA.
resurrectionem
beati
sumus?
Imo
vero
quae
tanta
est
christianorum
hominum
miseria,
quae
omnium
hominum
miseriam
Superat,
si
verum
est
eos
esse
in
requie,
dum
interim
alii
torquentur,
et
miris
modis
cruciantur?
Hic
eos
admoneo,
si
eludendi
consilium
esset
(quod
ipsi
unum
moliuntur)
patere
mihi
elabendi
locum.
Quid
enim
prohibet,
sanos
quosdam
homines
sequi
qui
disputationem
illam
accipiunt,
non
de
ultima
modo
resurrectione,
qua
ex
corruptione
recipiemus
corpora
incorruptibilia,
sed
de
vita,
quae
nobis
superest
post
hanc
vitam
mortalem,
quam
nomine
resurrectionis
in
scripturis
designari
usitatum
est?
Quum
enim
dicitur,
Sadducaeos
negare
resurrectionem,
non
refertur
ad
corpora:
sed
simpliciter
dicitur,
ex
eorum
opinione,
nihil
superesse
homini
post
mortem.
Cuius
rei
probabile
est
argumentum,
quod
omnia,
quibus
ibi
sententiam
suam
adstruit
Paulus,
uno
verbo
elevari
poterant,
si
responsum
esset,
animas
quidem
vivere:
corpora
vero,
quae
in
pulverem
evanescerent,
nullo
modo
suscitari
posse.
Exempla
subiiciamus.
Quod
ait:
Ergo
qui
in
Christo
dormierunt,
perierunt:
refutari
poterat
a
philosophis,
qui
animae
immortalitatem
fortiter
asserebant.
Ad
id
quod
dicit:
Quid
facient
qui
baptizantur
pro
mortuis
(1
Cor.
lf\
29)?
facile
erat
respondere:
quia
animae
post
mortem
superstitem.
Ad
illud
vero:
Ut
quid
nos
periclitamur
omni
hora
(ibid.
15,
31)?
nos
exponere
fragilem
hanc
vitam
pro
immortalitate,
in
qua
meliori
[fol.
38]
nostri
parte
vivemus.
Iam
multum
verborum
posuimus,
quorum
nullus
usus
fuisset
inter
dociles.
Ipse
enim
apostolus
nos
esse
miseros
dicit,
si
in
hac
tantum
vita
in
Christo
speramus.
Quod
sine
controversia
liquidum
est:
vel
eo
teste,
qui
fatetur
motos
sibi
paene
pedes,
et
paene
effusos
gressus,
dum
videt
pacem
peccatorum
in
terra
(Psal.
73,
2
ss.).
Et
sane
si
ante
pedes
respicimus,
beatum
dicemus
populum,
cui
omnia
ex
sententia
affluunt.
Si
vero
longius
extendimus
oculos,
beatus
erit
populus,
cuius
Dominus
Deus
est,
penes
quem
est
exitus
mortis.
Nos
tamen
certius
aliquid
adferemus,
quod
non
modo
ipsorum
refellat
obiecta,
sed
germanam
apostoli
mentem
explicet
iis,
qui
citra
verborum
contentionem
discere
volent.
Nam
si
non
est
carnis
resurrectio:
merito,
vel
ob
hoc
unum,
infelices
vocat
pios:
quod
tot
vulnera,
flagella,
tormenta,
contumelias,
ultimas
denique
necessitates
in
corporibus
suis
perferunt,
quae
putant
destinata
ad
immortalitatem,
quando
quidem
hac
spe
sua
falluntur.
Quid
enim
magis,
non
iam
dico
miserum,
sed
ridiculum,
quam
spectare
eorum
corpora,
qui
in
diem
vivunt,
omnibus
delitiis
delibuta,
Christianorum
corpora,
fame,
frigore,
plagis,
omni
contumeliarum
genere
confecta:
si
et
horum
et
illorum
corpora
ex
aequo
intereunt?
Possem
enim
id
ex
eius
verbis
confirmare,
quae
subiicit:
Ut
quid
periclitamur
omni
hora?
Quotidie
morior
per
vestram
gloriam
fratres,
|