8:216  nolle  ingredi:  sufficere  sibi  simplex  istud  Dei  verbum,  quod  quisquis  crediderit  in  filium  salvus  erit,  increduli  autem  peribunt,  et  quod  miserit  Deus  filium  suum  in  mundum  ut  omnes  credant  in  eum.  Altius  autem  quam  scriptura  nos  ducat  penetrare,  nihil  aliud  esse  quam  tenebras  offundere  mentibus  simplicium.  Excipiunt  ministri:  Hieronymum  hic  vere  tenebras  offundere  simplicibus  et  imperitis  cum  frivola  sophistica.  Quanquam  neminem  tam  crassum  ac  rudem  fore  putant,  qui  non  eius  socordiam  animadvertat.  Negat  verbum  Dei  ultra  hanc  sententiam  progredi:  Qui  credit  in  filium,  salvus  erit.  Contra  obiiciunt  ministri,  fidem  esse  ex  auditu  (Rom.  10,  14)  atque  hanc  esse  credendi  viam  quum  evangelium  praedicatur.  Nunc  quando  videmus  Deum  aliis  evangelium  suum  offerre,  alios  privare  tanto  bono,  nimiae  impudentiae  est,  quasi  oculis  confossis  prohibere  ne  quis  rem  per  se  conspicuam  cernat.  Quum  Lucas  (Act.  16,  6.  7)  vetitum  fuisse  Paulum  narrat  ne  in  Asia  verbum  annunciaret,  et  a  spiritu  retentum  esse  ne  pergeret  in  Bithyniam,  hinc  colligere  promptum  est,  Deum  pluere  ubi  illi  placet,  ut  fidem  concipiant  hominum  corda.  Adeoque  haec  maligna  est  Satanae  astutia,  data  opera  velum  opponere,  ut  gratia  Dei,  quae  illustris  erga  eos  apparet  quibus  evangelium  praedicatur,  in  obscuro  demersa  lateat.  Longe  aliter  Paulus,  quum  dicit  (Act.  14,  16)  passum  fuisse  Deum  praeteritis  saeculis  gentes  errare  ete.  Si  respondeat  magister  Hieronymus,  id  esse  factum  quia  praevidebat  Deus  inutilem  fore  doctrinam,  reclamat  Christi  sententia:  Vae  tibi  Chorozain,  quia  si  virtutes  quae  in  te  factae  sunt  Sidone  factae  essent,  pridem  ad  poenitentiam  fuissent  conversi  ete.  (Matth.  11,  21).  In  summa,  nos  ultra  scripturae  metas  non  egredimur,  quum  post  Moysem  et  Davidem  electam  ex  toto  mundo  fuisse  dicimus  unam  gentem,  cui  Deus  se  patefaceret,  quia  illam  gratuito  amore  prosequebatur  (Deut.  4.  7.  9.  22.  Psal.  146).  Quaesierunt  ministri:  Quum  evangelio  praedicato  alii  credunt,  alii  manent  increduli,  annon  id  ex  spiritus  gratia  prosecreti  Dei,  satisque  sibi  esse  si  simpliciter  adhaeserit  verbo  Dei  dicentis:  hos  servandos  qui  crediderint  in  filium  suum,  et  contra  infideles  perdendos;  praeterea  se  misisse  filium  suum  in  mundum  ut  omnes  crederent  in  ipsum.  Itaque  conclusit,  scripturam  non  ducere  nos  altius,  satisque  fore  si  in  hac  doctrina  perstiterimus  nec  ultra  praetergrediamur,  involvendo  tenebris  et  laqueis  mentes  simplicium.