49:216
quid
plus
huic
voci
quam
si
dixisset
electos
:
nempe
ut
innueret,
non
aliam
fuisse
obtinendi
causam
quam
electionem:
ac
si
diceret,
non
qui
meritis
freti
contendunt:
sed
quorum
salus
gratuita
Dei
electione
nititur.
Praecise
enim
cum
toto
Israele
vel
corpore
populi
reliquias
illas
confert,
quae
salvae
erant
Dei
gratia.
Unde
sequitur,
non
residere
in
hominibus
salutis
causam,
sed
ex
mero
Dei
beneplacito
pendere.
Beliqui
vero
excaecati
fuerunt.
Quemadmodum
soli
electi
ab
interitu
Dei
gratia
eximuntur:
ita
quicunque
electi
non
sunt,
eos
manere
excaecatos
necesse
est.
Hoc
enim
vult
Paulus1),
quantum
ad
reprobos
spectat,
principium
ruinae
ac
damnationis2)
esse
ex
eo,
quod
sunt
a
Deo
derelicti.
Quae
adducit
testimonia,
quamquam
ex
variis
potius
scripturae
locis
collecta
quam
ex
uno
loco
desumpta
sunt,
omnia
tamen
videntur
aliena
esse
ab
eius
proposito,
si
ex
circumstantiis
suis
ea
propius
expendas.
Ubique
enim
videas
excaecationem
et
indurationem
commemorari,
tanquam
Dei
flagella,
quibus
iam
admissa
ab
impiis
flagitia
ulciscitur:
Paulus
autem
probare
hic
contendit,
excaecari
non
eos,
qui
sua
malitia
iam
id
meriti
sint,
sed
qui
ante
mundi
creationem
reprobati
sunt
a
Deo.
Hunc
nodum
ita
breviter
solvas,
quod
origo
impietatis,
quae
ita
in
se
provocat
Dei
furorem,
est
perversitas
naturae
a
Deo
derelictae.
Quare
non
abs
re
Paulus
de
aeterna
reprobatione
haec
citavit,
quae
ex
ea
prodeunt
ut
fructus
ex
arbore
et
rivus
a
scaturigine.
Impii
quidem
propter
sua
scelera
iusto
Dei
iudicio
caecitate
puniuntur:
sed
si
fontem
exitii
eorum
quaerimus,
eo
deveniendum
erit,
quod
a
Deo
maledicti
nihil
omnibus
factis,
dictis,
consiliis
suis,
quam
maledictionem
accersere
et
accumulare
possunt.
Imo
aeternae
reprobationis
ita
abscondita
est
causa,
ut
nihil
aliud
nobis
supersit
quam
admirari
incomprehensibile
Dei
consilium,
sicuti
tandem
ex
clausula
patebit.
Stulte
autem
faciunt,
qui
simul
ac
verbum
factum
est
de
propinquis
causis,
earum
praetextu
hanc
primam,
quae
sensum
nostrum
latet,
obtegere
tentant:
ac
si
Deus
non
Ubere
ante
Adae
lapsum
statuisset
de
toto
humano
genere
quod
visum
est,
quia
damnat
vitiosum
ac
pravum
eius
semen:
deinde
quia
peculiariter
singulis
quam
meriti
sunt
scelerum
mercedem
rependit
8.
Dedit
illis
Deus
spiritum.
Mihi
non
dubium
est
citari
hic
locum
Iesaiae,
quem
Lucas
in
Actis
refert
ab
eo
fuisse
adductum,
verbis
tamen
paululum
mutatis.
Nec
vero
hic
recitat,
quae
habentur
apud
prophetam,
sed
tantum
sententiam
colligit,
spiritu
amarulentiae
esse
divinitus
imbutos,
ut
videndo
et
audiendo
stupidi
permaneant.
Iubetur
quidem
propheta
obdurare
cor
populi,
sed
Paulus
ad
fontem
*)
ut
cogitemus
2)
damnatorum
|