1:215  [CO  1.  215]  nititur.  Non  enim  is  est  Dominus,  qui  frustra  suos  lactet  et  fidei  datae  decoquat. [p. 441]  Rursum,  tanta  ignorantiae  ruditatisque  conscientia  et  cognitione  edocta,  ut  castam  sponsam  et  sobriam  discipulam  decet,  a  magistri  et  sponsi  sui  ore  assidue  ac  sedulo  pendet.  Non  ex  se  sapit,  non  ex  se  cogitat  quidquam;  sed  sapientiae  suae  terminum  statuit,  ubi  loquendi  finem  ille  fecerit,  atque  ita  simul  et  omnibus  rationis  suae  inventis  diffidit.  In  quibus  autem  verbo  Dei  nititur,  nulla  diffidentia  aut  haesitatione  acillat,  sed  magna  certitudine  ac  constantia  firma  conquiescit.  Itaque  nihil  mirum,  si  singulari  a  Deo  elogio  ecclesiae  suae  autoritatem  nobis  commendaverit  Christus  ut  haberi  voluerit  pro  ethnico  et  publicano,  qui  audire  ipsam  noluerit;  addens  etiam  non  vulgarem  promissionem  (Matth.  18):  ubi  duo  aut  tres  convenerint  in  nomine  suo,  ibi  se  futurum  in  medio  eorum.  At  valde  mirum  est,  tam  nihil  esse  frontis  istis  nebulonibus  ut  ferocire  inde  audeant.  Quid  enim  tandem  obtinebunt,  nisi  non  spernendum  esse  ecclesiae  consensum,  quae  nunquam,  nisi  in  veritatem  verbi  Dei  consentit?  Ecclesia  audienda  est,  inquiunt.  Quis  negat?  Quandoquidem  nihil  pronunciat,  nisi  ex  verbo  Domini.  Si  plus  aliquid  postulant,  nihil  postulationi  suae  verba  haec  Christi  suffragari  sciant.  Nam  cum  his  promissio  data  sit,  qui  congregantur  in  Christi  nomine  et  talis  coetus  ecclesia  vocetur, [p. 442]  ecclesiam  esse  non  concedimus,  nisi  quae  in  Christi  nomine  congregata  fuerit.  Iam  vero,  an  hoc  est  in  Christi  nomine  congregari,  abiecto  Dei  mandato,  quo  vetat  quidquam  addi  verbo  suo  aut  detrahi  (Deut.  12.  Prov.  30),  proprio  arbitrio  quidvis  statuere?  Quod  ultimo  inferunt,  errare  non  posse  ecclesiam  in  iis  quae  sunt  ad  salutem  necessaria,  minime  reclamamus.  Sed  hic  etiam  plurimum  sensu  variamus.  Errare  non  posse  ideo  sentimus,  quod  abdicata  omni  sua  sapientia,  a  spiritu  sancto  doceri  se  per  verbum.  Domini  patitur.  Quod  autem  illi  disputant,  huc  spectat:  quando  ecclesia  spiritu  Domini  gubernatur,  tuto  incedere  sine  verbo  posse,  quocunque  pergat;  non  posse  sentire,  aut  loqui,  nisi  verum.  Nunc  autem,  ut  omnia  illis  de  ecclesia  concedamus,  pro  suis  tamen  traditionibus,  ne  sic  quidem  adhuc  multum  profecerint.  Nam  quod  in  ecclesia  remanere  veritatem  non  putant,  nisi  inter  pastores  constet;  nec  ecclesiam  ipsam  consistere,  nisi  in  conciliis  generalibus  emineat:  multum  abest,  quin  id  [OS  245]  verum  semper  fuerit,  si  vera  de  suis  temporibus  testimonia  nobis  reliquerunt  prophetae.  Iesaias  ait  (Ies.  56):  speculatores  eius  caeci  sunt  omnes,  nec  quidquam  noverunt;  omnes  canes  muti,  nec  valent  latrare;  iacentes  dormiunt  et  amant  dormitationem  et  pastores  ipsi  nihil  sciunt,  nec  intelligunt  et  in  universum  respiciunt  ad  vias  suas.  Ieremia  autem  (Ier.  6):  a  propheta [p. 443]  usque