9:214
larum
instar
fidelibus,
per
quas
sursum
coelos
conscendant,
et
debere
tamen
in
ipsis
elementis
subsistere,
vel
manere
defixos,
ac
si
Christus
in
terra
quaerendus
esset?
Ac
praepostere
obtendunt,
Christum
nobis
manum
porrigere,
neglecto
fine,
ut
scilicet
nos
sursum
[pag.
215]
erigat.
Hoc
enim
consilio
Dominum
ad
nos
descendere
tenendum
est,
non
ut
indulgeat
corpori
nostro,
vel
sensus
in
mundo
defixos
teneat,
sed
potius
ut
ad
se
trahat.
Atque
huc
tendit
veteris
ecclesiae
praefatio:
Sursum
corda,
sicuti
Chrysostomus
interpretatur.
Quod
si
repudiant
Magdeburgenses,
Pauli
autoritate
contenti
simus,
qui
sursum
nos
attollit,
ut
Christo
coniuncti
simus.
Ut
centies
negent
coelum
pro
visibili
mundi
convexitate
accipi,
hoc
tamen
nobis
manet,
non
alios
rite
frui
Christo,
nisi
qui
sursum
eum
quaerunt.
Vicesimum
argumentum
est:
Quidquid
non
est
in
aliquo
qualitative
,
aut
quantitative,
aut
in
loco,
non
corporaliter,
sed
spiritualiter
inest.
Modis
istis
non
esse
sub
pane
corpus
fatentur
omnes
:
ergo
spiritualis
est
praesentiae
modus.
Respondent
argumentum
non
valere
a
non
distributo
ad
distributum.
Quibus
verbis
significant
non
[pag.
216]
esse
plenam
enumerationem
partium.
Subtilius
ergo
dividant,
si
quid
est
nimis
crassum.
Sed
illis
sufficit
dicere
uno
verbo,
plures
afferri
posse
essendi
modos.
Atqui
secando
et
mutilando
quartum
membrum
nunquam
reperient.
Hoc
igitur
praesidio
depulsi
confugiunt
ad
vulgarem
suum
praetextum,
non
teneri
Deum
principiis
physicis.
Fateor,
nisi
quatenus
ita
ordinavit.
Respondent:
Hunc
ordinem
non
nisi
in
communi
cursu
naturae
valere,
in
theologia
vero
minime.
Verum
quidem,
nisi
forte
pars
theologiae
sit
ipse
naturae
ordo,
sicut
in
causa
praesenti.
Neque
enim
simpliciter
asserimus,
quia
naturale
sit
corpus
Christi,
uno
in
loco
esse:
sed
quia
Deo
placuit
corpus
filio
suo
dare
verum,
et
suis
dimensionibus
finitum:
voluit
ad
tempus
versari
in
terris
sub
illius
corporis
domicilio:
voluit
cum
eodem
corpore
ascendere
in
coelum,
et
inde
exspectari
iubet.
An
non
angeli
verba
sunt,
non
esse
Christum
[pag.
217]
in
sepulcro,
carnis
respectu,
quia
ascendit
?
An
mendacii
insimulabimus
angelum,
qui
immensitatem
aperte
Christi
corpori
adimit?
Excipiunt,
singulares
Dei
actiones
a
communibus
ac
naturalibus
esse
distinguendas.
Sit
sane
ita:
modo
singularitas
ista
quam
obtendunt,
figmentum
non
sit
ex
capite
humano
natum.
Sed
longe
abest,
quin
verbo
illo:
Hoc
est
corpus
meum,
probetur
immensitas.
Nam
ut
suam
quantitatem
retineat
corpus,
non
desinet
vere
in
mysterio
offerri.
Quomodo
per
fores
clausas
transierit
Christus,
alibi
dictum
fuit:
sibi
enim
fores
aperire
potuit,
et
lapidem
quoque
obsignatum:
ut
necesse
non
fuerit
corpori
naturam
auferre,
quo
per
lignum,
vel
lapidem
penetraret.
Ideoque
a
perversa
interpretatione
frivola
est
ratiocinatio.
Iam
quod
sacra-
14*
|