55:214
Christum,
quem
non
viderunt,
diligant:
in
eum,
quem
non
conspiciunt,
credant.
Sed
prius
ex
posteriore
nascitur.
Dilectionis
enim
causa
est
fides,
non
ideo
tantum
quia
nos
beneficiorum
quibus
nos
Christus
prosequitur,
cognitio
ad
eum
redamandum
provocat:
sed
quia
perfectam
felicitatem
offerendo,
nos
ad
se
rapit.
Laudat
ergo
Iudaeos
quod
in
Christum
credant
quem
non
adspiciunt
:
ut
cogitent
hanc
esse
fidei
naturam,
in
bonis,
quae
oculos
nostros
latent,
acquiescere:
nam
eius
rei
aliquod
habebant
experimentum.
Quamquam
magis
laudando
praecipit.
Atque
hoc
prius
ordine
membrum
est,
non
metiendam
esse
fidem
adspectu.
Nam
quum
misera
in
speciem
sit
Christianorum
vita,
nisi
felicitas
eorum
in
spe
sita
esset,
protinus
conciderent.
Habet
quidem
et
fides
suos
oculos,
sed
qui
in
regnum
Dei
invisibile
penetrant,
et
qui
speculo
verbi
contenti
sunt.
Est
enim
demonstratio
rerum
invisibilium,
ut
habetur
in
Epistola
ad
Hebraeos
(ll,
1).
Quare
verum
est
illud
Pauli
(2.
Corin.
5,
6),
nos
peregrinari
a
Domino
quamdiu
hac
carne
sumus
circumdati,
quia
per
fidem
ambulamus,
et
non
per
adspectum.
Secundum
membrum
est,
Fidem
non
frigidam
esse
notitiam,
sed
quae
corda
nostra
inflammat
in
amorem
Christi.
Neque
enim
(ut
sophistae
garriunt)
fides
confuse
et
implicite
Deum
apprehendit
(quia
hoc
est
vagari
per
invios
errores),
sed
Christum
pro
scopo
habet.
Porro
non
arripit
nudum
Christi
nomen,
aut
nudam
essentiam:
sed
qualis
sit
nobis,
et
quid
afferat
bonorum,
considerat.
Quia
fieri
non
potest
quin
eo
feratur
hominis
affectus,
ubi
felicitatem
suam
statuit
:
secundum
illud
:
ubi
thesaurus
tuus,
ibi
cor
tuum
(Matth.
6,
21).
Exsultatis.
Iterum
repetit
fructum
illum
fidei
cuius
meminerat,
nec
immerito:
est
enim
incomparabile
hoc
bonum,
quod
non
modo
pacatae
sunt
coram
Deo
conscientiae,
sed
iam
vitae
aeternae
fiducia
secure
exsultant.
Yocat
autem
gaudium
inenarrabile,
quia
pax
Dei
sensum
omnem
exsuperat.
Quod
hic
addit
glorificatum,
bifariam
potest
exponi:
vel
ut
magnificum
ac
gloriosum
significet:
vel
ut
inani
fluxoque
opponatur,
cuius
homines
paulo
post
pudet.
Ita
glorificatum
perinde
valebit
atque
solidum
et
stabile,
et
extra
periculum
frustrationis.
Qui
hac
laetitia
non
efferuntur
supra
coelos,
ut
solo
Christo
contenti
mundum
despiciant,
frustra
iactant
se
habere
fidem.
9.
Reportantes
finem.
Admonet
quorsum
sensus
omnes
suos
dirigere
fideles
debeant,
nempe
in
salutem
aeternam.
Mundus
enim
hic
affectus
nostros
suis
illecebris
irretitos
tenet:
vita
haec
et
quaecunque
ad
corpus
pertinent,
magna
sunt
impedimenta,
ne
animus
noster
ad
futurae
et
spiritualis
vitae
cogitationem
se
applicet.
Hanc
ergo
nobis
toto
studio
meditandam
proponit
apostolus
:
et
tacite
U*
|