1:214
[CO
1.
214]
in
alium
sensum,
quam
quo
dicta
sunt,
perverse
torqueant.
Simpliciter
ergo
fatemur
id
quod
res
habet:
Dominum
perpetuo
suis
adesse
et
eos
spiritu
suo
regere;
hunc
spiritum
non
esse
erroris,
ignorantiae,
mendacii,
aut
tenebrarum: [p.
439]
sed
revelationis,
veritatis,
sapientiae
ac
lucis,
a
quo
non
fallaciter
discant,
quae
sibi
a
Deo
donata
sint:
hoc
est,
quae
sit
spes
vocationis
suae
et
quae
divitiae
gloriae
haereditatis
Dei
et
quae
supereminens
magnitudo
virtutis
eius
in
omnes
credentes
(1
Cor.
2.
Eph.
1)
Praeterea,
Dominum
eam
in
ecclesia
sua
posuisse
gratiarum
divisionem,
ut
semper
essent,
qui
ad
ipsius
aedificationem
singularibus
donis
excellerent
(Eph.
4).
Dedit
enim
apostolos,
prophetas,
doctores,
pastores,
qui
omnes
diversis
quidem
ministeriis,
sed
uno
animo
in
communem
ecclesiae
aedificationem
incumberent,
donec
occurramus
omnes
in
unitatem
fidei
et
agnitionis
filii
Dei,
in
virum
perfectum,
in
mensuram
aetatis
plenitudinis
Christi.
Verum
cum
primitias
et
quendam
duntaxat
gustum
eius
spiritus
percipiant
in
hac
carne
fideles,
etiam
qui
excellentioribus
illis
gratiis
prae
aliis
donati
sunt,
nihil
illis
potius
restat,
quam
imbecillitatis
suae
conscios,
sese
intra
fines
verbi
Dei
sollicite
continere,
ne
si
sensu
suo
longius
evagentur,
a
recta
via
protinus
aberrent.
Et
sane
minime
quoque
dubium
esse
debet,
quin
si
a
verbo
Dei
vel
pauxillum
deflectant,
in
multis
labi
contingat;
quatenus
scilicet
spiritu
illo
adhuc
vacui
sunt,
quo
solo
docente
mysteria
Dei
perspiciuntur.
Nam
quod
Paulus
scribit
(Eph.
4), [p.
440]
Christum
mundasse
ecclesiam
lavacro
aquae,
in
verbo
vitae,
ut
exhiberet
sibi
gloriosam
sponsam,
non
habentem
maculam
aut
rugam,
aut
aliquid
huiusmodi,
sed
ut
sit
sancta
et
immaculata,
magis
docet
quid
quotidie
in
suis
operetur
Christus,
quam
quid
iam
perfecerit.
Nam
si
eos
in
dies
sanctificat,
expurgat,
expolit,
maculis
abstergit,
certe
adhuc
naevis
ac
rugis
quibusdam
aspersos
esse,
eorumque
sanctificationi
deesse
nonnihil
constat.
Ecclesiam
vero
sanctam,
immaculatam
iam
censere,
cuius
membra
omnia
maculosa
et
nonnihil
impura
sint,
quam
inane
ac
fabulosum
est?
Verum
est
itaque
quod
Christus
ecclesiam
lavacro
aquae
mundaverit
in
verbo
vitae;
hoc
est,
remissione
peccatorum
abluerit,
cuius
ablutionis
symbolum
est
baptismus;
atque
id
quidem,
ut
eam
sibi
sanctificaret.
At
eius
sanctificationis
initium
hic
duntaxat
visitur,
finis
vero
et
solidum
complementum
extabit,
cum
sanctus
sanctorum
Christus
sua
sanctitate
vere
et
solide
ipsam
implebit.
Quamobrem
tanta
istarum
promissionum
amplitudine
confisa
fidelium
ecclesia
[OS
244]
habet
unde
fidem
suam
praeclare
sustineat,
quando
nihil
addubitat,
quin
spiritum
sanctum
semper
habeat
optimum
ac
certissimum
rectae
viae
ducem.
Nec
vana
fiducia
14*
|