52:212
per
nomen
:
ac
si
esset
obtestatio.
Quod
ego
tametsi
non
omnino
reiicio,
tamen
potius
existimo
particulam
i
n
esse
supervacuam,
ut
plurimis
aliis
locis
:
idque
ex
usu
linguae
hebraicae.
Ita
sensus
erit,
praeceptionem
hanc
non
ut
ab
homine
mortali,
sed
a
Christo
ipso
profectam,
reverenter
debere
excipi.
Atque
ita
Chrysostomus
interpretatur.
Porro
subductio
haec,
de
qua
loquitur,
non
ad
publicam
excommunicationem
pertinet,
sed
ad
consuetudinem
privatam.
Yetat
enim
simpliciter,
ne
quid
familiaritatis
habeant
fideles
cum
eiusmodi
fucis
qui
nullum
habent
honestum
vitae
genus
in
quo
se
exerceant.
Nominatim
vero
dicit,
ab
omni
fratre:
quia
si
Christianos
ee
profitentur,
minime
omnium
sunt
tolerabiles:
quia
sunt
veluti
religionis
probra
et
maculae.
Non
iuxta
institutionem.
Nempe
quam
mox
subiiciet,
ne
cibus
detur
laborem
recusanti.
Sed
antequam
huc
veniat,
quale
illis
exemplum
in
se
praebuerit,
refert.
Nam
multo
plus
fidei
et
autoritatis
obtinet
doctrina,
quum
nihil
aliud
imponimus
oneris
aliis,
quam
in
nos
suscipimus
ipsi.
Commemorat
autem
se
dies
et
noctes
fuisse
in
opere
manuario,
ne
quem
sumptibus
gravaret.
Qua
de
re
aliquid
etiam
priore
epistola
attigerat,
unde
petenda
lectoribus
est
plenior
huius
rei
explicatio.
Quod
se
panem
ullius
gratis
comedisse
negat:
certe
etiamsi
manibus
non
laborasset,
non
erat
id
facturus.
Neque
enim
gratuitum
est
quod
iure
debetur,
et
laboris,
quem
ecclesiae
impendunt
doctores,
longe
maius
est
pretium
quam
victus,
quem
ab
ea
recipiunt.
Sed
hic
Paulus
inconsideratos
homines
respexit.
Neque
enim
tantum
est
in
omnibus
aequitatis
ac
iudicii,
ut,
quae
verbi
ministris
debeatur
merces,
agnoscant.
Quin
potius
ea
est
quorundam
malignitas,
ut
etiamsi
nihil
de
suo
conferant,
victum
tamen
illis
invideant,
tanquam
otiosis
hominibus.
Et
mox
satis
declarat
se
proprio
iure
cessisse,
quum
a
stipendio
abstinuit.
Quo
significat
multo
minus
ferendum
esse,
ut,
qui
nihil
agunt,
de
alieno
vivant.
Quum
ipsos
scire
dicit
quomodo
imitari
se
oportet,
non
simpliciter
contendit,
exemplum
suum
legis
instar
debere
haberi:
sed
sensus
est,
eos
tenere
quid
imitatione
dignum
spectaverint:
imo
hoc
ipsum,
de
quo
nunc
agitur,
propositum
ad
imitationem
fuisse.
9.
Non
quod
non
habeamus.
Quemadmodum
labore
suo
exemplum
edere
Paulus
voluit
ne
alienum
panem
ignavi
homines
tanquam
fuci
ederent:
ita
illud
idem
nocere
verbi
ministris
noluit,
ut
eos
legitimo
victu
fraudarent
ecclesiae.
In
quo
perspicitur
singularis
eius
moderatio
et
humanitas:
et
quam
procul
ab
eorum
ambitione
abfuerit
qui
in
hoc
abutuntur
suis
virtutibus,
ut
fratrum
ius
imminuant.
Periculum
erat
ne
Thessalonicenses,
quia
gratuitam
initio
praedicationem
evangelii
habuerant
ex
Pauli
ore,
legem
in
posterum
statuerent
aliis
ministris:
211
|