51:212
admonitionem,
et
omnia
salutis
adminicula
gratiae
nomine
intelligit.
30.
M
ne
contristetis.
Quum
spiritus
sanctus
habitet
in
nobis,
omnes
tam
animae
quam
corporis
nostri
partes
illi
sacras
esse
oportet.
Quod
si
nos
prostituimus
ad
aliquod
inquinamentum,
iam
illum
quasi
ex
suo
hospitio
eiicimus.
Id
quo
familiarius
exprimat,
tribuit
spiritui
sancto
humanos
affectus,
gaudium
et
tristitiam.
Date,
inquit,
operam
ut
spiritus
sanctus
libenter
in
vobis
habitet,
quasi
in
domicilio
laeto
ac
iucundo:
nec
ullam
tristitiae
materiam
illi
date.
Quidam
secus
exponunt,
quod
spiritum
Dei
contristemus
in
aliis,
dum
pios
fratres,
qui
spiritu
Dei
aguntur,
offendimus
obscoeno
sermone,
vel
aliis
modis.
Nam
piae
aures
quidquid
pietati
adversum
est,
non
modo
respuunt,
sed
quum
tale
quid
audiunt,
gravi
dolore
vulnerantur.
At
quod
sequitur,
ostendit
aliam
fuisse
mentem
Pauli.
Quo
o
b
s
i
g
n
a
t
i
e
s
t
i
s
,
inquit.
Quia
ergo
spiritu
nos
suo
Deus
obsignavit,
illi
sumus
molesti
dum
non
sequimur
eius
ductum,
sed
profanis
affectibus
nos
polluimus.
Non
potest
satis
pro
dignitate
explicari
sententiae
huius
gravitas:
quod
spiritus
sanctus
gaudet
atque
hilaris
est
in
nobis
dum
illi
nos
morigeros
per
omnia
praebemus,
nihil
cogitamus
aut
loquimur
nisi
purum
et
sanctum:
quod
rursus
afficitur
moerore
quoties
aliquid
vocatione
nostra
indignum
admittimus.
Nunc
reputet
apud
se
quisque
quam
horrenda
sit
impietas,
spiritum
Dei
pungere
ea
tristitia
ut
a
nobis
tandem
discedere
cogatur.
Apud
Iesaiam,
capite
63,10,
eadem
est
loquendi
forma,
sed
diverso
sensu.
Propheta
enim
exacerbare
Dei
spiritum
simpliciter
dixit,
quemadmodum
dicere
solemus,
hominis
animum.
Quo
obsignati.
Eat
enim
spiritus
Dei
quasi
sigillum
quo
a
reprobis
discernimur:
et
quod
impressum
est
cordibus
nostris,
ut
certa
sit
nobis
adoptionis
gratia.
Addit
in
diem
redemptionis:
hoc
est,
donec
in
haereditatis
promissae
possessionem
nos
Deus
inducat.
Solet
enim
vocari
dies
ille
redemptionis,
quia
tunc
demum
e
miseriis
omnibus
eximexnur.
De
utraque
loquutione
iam
satis
alibi
dictum
est,
ac
praesertim
ad
Rom.
capite
8,
23,
de
secunda.
De
priore
vero
1
ad
Corinthios
capite
1,
30.
Nisi
quod
verbum
obsignandi
aliter
hic
exponi
potest:
nempe
quod
Deus
spiritum
quasi
notam
suam
nobis
impresserit,
ut
in
filiis
suis
censeat
quoscunque
videt
ita
signatos.
31.
Omnis
amarulentia.
Quemadmodum
iracundiam
prius
damnavit,
ita
nunc
eandem
sententiam
repetens,
simul
coniungit
accidentia,
quae
eam
comitari
fere
solent:
ut
sunt
clam
osae
contentiones
et
convitia.
Inter
opy*)V
xal
ih)|AOv
parum
est
discriminis:
nisi
quod
hoc
interdum
ad
potentiam,
illud
vero
ad
actum
refertur.
Hic
autem
nihil
differunt,
nisi
in
priore
dicamus
magis
subitum
|