1:212
[CO
1.
212]
lone,
Christi
ecclesia
a
satanae
coniuratione,
hoc
discrimine
distinguenda
est,
quo
eas
inter
se
Christus
distinxit.
Qui
ex
Deo
est,
inquit
(Ioan.
8),
verba
Dei
audit;
propterea
non
auditis,
quia
ex
Deo
non
estis.
In
summa:
cum
ecclesia
regnum
sit
Christi,
regnet
autem
non
nisi
per
verbum
suum,
an
ullis
iam
obscurum
[OS
241]
erit,
quin
illa
mendacii
verba
sint,
quibus
Christi
regnum
absque
eius
sceptro,
id
est,
sacrosancto
verbo
esse
fingitur?
Quod
si
detractis
larvis
ac
fucis
omnibus,
id
vere
(quod
nobis
curae
in
primis
esse
debet,
ac
nostra
etiam
potissimum
refert)
intuemur,
qualem
scilicet
habere
sibi
ecclesiam
velit
Christus,
ut
ad
ipsius
regulam
nos
formemus
ac
comparemus,
facile [p.
435]
nobis
constabit,
ecclesiam
non
esse,
quae
praeteritis
verbi
Dei
finibus,
ferendis
novis
legibus
et
nova
religionis
specie
excogitanda,
lascivit
ac
luxuriat.
An
non
enim
illa
semel
ecclesiae
dicta
lex
aeterna
manet?
Quod
praecipio
tibi,
id
observabis
ut
facias,
non
addes
quidquam,
neque
detrahes
(Deut.
12),
et
alibi:
non
addas
ad
verbum
Domini,
neque
minuas
ex
eo:
ne
te
forte
arguat
inveniarisque
mendax
(Prov.
30).
Id
cum
ecclesiae
dictum
negari
non
possit,
quid
aliud
quam
ipsius
contumaciam
praedicant,
qui
post
talia
interdicta
addere
nihilominus
et
admiscere
de
suo,
verbo
Dei,
ansam
fuisse
iactant?
Absit
autem
ut
eorum
mendaciis
assentiamur,
quibus
tantam
ecclesiae
contumeliam
irrogant.
Sed
falso
ecclesiae
nomen
praetendi
intelligamus,
quoties
de
ista
humanae
temeritatis
libidine
agitatur,
quae
sese
intra
verbi
Dei
praescripta
continere
non
potest,
quin
procaciter
exultet,
ac
in
suas
inventiones
excurrat.
Nihil
in
verbis
istis
involutum,
nihil
obscurum,
nihil
ambiguum,
quibus
addere
verbo
Dei
aut
detrahere
quidquam
vetatur
universa
ecclesia,
cum
de
Domini
cultu
et
religione
agitur.
Non
a
semetipso
degeneravit
Dominus,
qui
nulla
re
tantopere
se
offendi
iam
pridem
declaravit,
quam
dum
humanis
inventionibus
colitur.
Unde
illae
apud
prophetas
praeclarae [p.
436]
voces,
quae
auribus
nostris
continenter
insonare
debuerant
(Ier.
7):
non
sum
locutus
cum
patribus
vestris,
neque
praecepi
eis,
quo
die
eduxi
eos
de
terra
Aegypti,
verba
de
holocausto
et
sacrificio,
sed
hoc
verbum
praecepi
eis,
dicens:
audite
vocem
meam
et
ero
vobis
Deus
et
eritis
mihi
populus,
et
ambulabitis
in
omni
via
quam
mandavero
vobis;
item
(Ier.
11):
contestando
contestatus
sum
patres
vestros,
audite
vocem
meam.
Aliique
eiusdem
generis.
Sed
haec
in
primis
ac
prae
aliis
omnibus
insignis
(1
Sam.
15):
numquid
vult
Dominus
holocausta
et
victimas
et
non
potius
ut
obediatur
voci
Domini?
Melior
est
enim
obedientia
quam
victimae,
et
auscultare
magis,
quam
offerre
adipem
arietum.
Quoniam
quasi
peccatum
ariolandi,
repugnare,
et
quasi
idololatriae
iniquitas,
non
acquiescere.
|