9:211  21!  ULTIMA  ADMONITIO  212  mile  tacemus:  nec  placita  nostra  ingerimus  ad  fidem  Christo  abrogandam:  cuius  autoritas  non  minus  reverenter  a  nobis  suspicitur,  et  doctrina  fideliter  exponitur,  quam  et  illud  se  animose  facere  obtendunt  Magdeburgenses,  et  hoc  se  dextre  praestare  existimant.  Quid  a  coena  differat  circumcisio  probe  ex  scriptis  nostris  discent  lectores,  [pag.  206]  Hoc  certe  commune  habet,  quod  visibili  symbolo  res  spiritualis  coniuncta  fuit.  Deus  enim,  qui  hoc  veteri  populo  pignus  adoptionis  suae  esse  voluit,  non  fallebat  suos  filios.  Iam  in  coena  dico  nihil  obstare  quominus  symbolis  panis  et  vini  figuret  Christus  quod  illic  testari  vult,  et  rem  ipsam  vere  praestet.  Si  diversa  est  spiritualis  coenae  veritas  ab  illa  quam  dixi  fuisse  circumcisionis,  non  male  excipient  Magdeburgenses  servandum  esse  discrimen.  Sed  neque  de  eo  controversia  est,  neque  tam  male  profeci  in  Christi  schola,  quin  gradus  et  varios  modos  distincte  notem.  Sicuti  ergo  per  circumcisionem  insiti  fuerunt  patres  in  sacrum  populum,  ut  paterno  Dei  amore  freti  haeredes  essent  coelestis  vitae:  ita  hodie  nobis  sacrae  cum  filio  Dei  coniunctionis  figuram,  symbolum,  tesseram  ac  pignus  proponi  dico.  Sed  quia  non  agit  nobiscum  Christus  fallaciter,  vere  per  illa  symbola  repraesentari  quod  significant,  ut  re  ipsa  [pag.  207]  caro  et  sanguis  Christi  nos  pascant,  suaque  substantia  vivificent.  Quare  Magdeburgensibus  nihil  improbius  fingi  potest,  qui  pro  re  spirituali  nos  tantum  afferre  significationem  remissionis  peccatorum  et  gratiae  Dei  mentiri  audent:  atque  ex  verbis  nostris  liquere,  signum  signi  tantum  porrigi,  non  res  ipsas:  quasi  centies  apud  me  non  occurrat,  coenae  materiam  differre  ab  effectu  vel  fructu:  quia  quas  a  Christo  percipimus  gratias  ordine  praecedat  spiritualis  cum  carne  et  sanguine  eius  communicatio.  Imo  eo  usque  proiecti  sunt  pudoris,  ut  nos  signum  tantum  remissionis  peccatorum  relinquere  obstrepant.  Quod  tandem  subiiciunt  nos  tantum  signa  signorum,  umbras  umbrarum,  et  non  nisi  mera  somnia  et  phantasmata  ingerere,  non  tantum  sarcasmus  est,  sed  putida  dicacitas  virulentis  mendaciis  referta,  et  nihil  a  canino  latratu  differens.  Et  continuo  post  verborum  meorum  [pag.  208]  recitatione  suam  malitiam  aperte  produnt:  quod  scilicet  caro  Christi  arcana  spiritus  virtute  ad  nos  penetret,  vitamque  efficaciter  inspiret  in  animas  nostras.  An  hoc  est  merum  phantasma,  vel  umbra  umbrae?  Si  non  eundem  communicationis  modum  statuo,  quem  Magdeburgenses:  an  ideo  protinus  duplici  calumnia  gravandus  sim,  quasi  non  modo  rem  auferam,  sed  signum  quoque  rei  ipsius,  nt  tantum  maneat  signum  signi?  Excipiunt,  non  quid  homo  proferat,  sed  quid  asserat  Christus  spectandum  esse:  ipsum  autem  non  dicere:  Ego  in  coelis  sedens  in  vobis  operabor  virtutem  carnis  meae,  sed:  Hoc  est  corpus  meum.  Quasi  vero  quidquam  prodesset  dari  nobis