52:211  EPIST.  PAULI  AD  THESSALONICENSES  II  212  nihil  aliud  cupere  profitetur.  Unde  apparet  quam  non  sibi  propriam  dominationem  quaerat.  Contentus  enim  est,  modo  in  Dei  amore  et  spe  adventus  Christi  perseverent.  Precatio  fiduciae  adiuncta  admonet  non  remittendum  esse  precandi  studium  propterea  quod  bene  speremus.  Quum  autem  hic  summatim  exprimat  quae  noverat  Christianis  esse  maxime  necessaria:  quantum  quisque  ad  perfectionem  promovere  cupit,  in  his  duobus  proficere  studeat.  Et  certe  regnare  non  potest  in  nobis  amor  Dei  quin  fraterna  quoque  caritas  vigeat.  Exspectabo  autem  Christi  nos  ad  mundi  contemptum,  carnis  mortificationem,  et  crucis  tolerantiam  instituit.  Quamquam  patientia  Christi  exponi  posset  quam  in  nobis  gignit  Christi  doctrina:  sed  ego  de  spe  ultimae  redemptionis  intelligere  malo.  Nam  hoc  unum  in  praesentis  vitae  militia  nos  sustinet,  quod  redemptorem  exspectemus:  deinde  haec  exspectatio  tolerantiam  requirit  inter  continua  crucis  exercitia.  6,  Praecipimus  autem  vobis,  fratres,  in  nomine  Domini  nostri  Iesu  Christi,  ut  vos  subducatis  ab  omni  fratre  qui  inordinate  ambulat*  et  non  iuxta  institutionem  quam  accipit  a  nobis.  7.  Ipsi  enim  scitis  quomodo  oporteat  nos  imitari,  quia  non  inordinate  egimus  inter  vos:  8.  neque  gratis  panem  comedimus  a  quoquam,  sed  cum  labore  et  sudore,  nocte  dieque  facientes  opus,  ne  cui  vestrum  graves  essemus,  9.  Non  quod  non  habeamus  potestatem,  sed  ut  nos  ipsos  exemplar  proponeremus  vobis  ad  imitandum  nos.  10.  Etenim  quum  essemus  apud  vos,  hoc  vobis  praecepimus  ut,  qui  laborare  non  vult,  is  neque  comedat.  Nunc  ad  particularis  vitii  correctionem  descendit:  quia  ignavi  erant  homines  quidam,  et  simul  curiosi  et  garruli,  qui  ut  sibi  victum  ex  alieno  corraderent,  per  domos  oberrabant:  eorum  segnitiam  foveri  indulgentia  vetat:  sancteque  eos  vivere  docet  qui  honesto  et  utili  labore  vitae  necessaria  sibi  comparant.  Ac  primum  inordinatos  vocat,  non  qui  dissolutae  sunt  vitae,  aut  manifestis  flagitiis  infames,  sed  ignavos,  et  nihili  homines,  qui  nulla  honesta  et  utili  occupatione  se  exercent.  Haec  enim  vere  est  dcxaCia,  non  respicere  quorsum  conditi  simus,  et  vitam  nostram  ad  hunc  finem  non  componere:  quando  haec  demum  ordinata  est  vita,  quum  vivimus  ad  Dei  praescriptum.  Extra  hunc  ordinem  nihil  est  in  vita  humana  nisi  confusum.  Atque  id  notatu  dignum  est,  ne  quis  sibi  extra  legitimam  Dei  vocationem  placeat.  Ita  enim  Deus  vitam  hominum  distinxit,  ut  se  quisque  proximis  addicat.  Ergo  qui  sibi  tantum  vivit,  nullam  ad  rem  utilis  generi  humano,  imo  aliis  oneri  est,  neminem  iuvans,  merito  censetur  dcxaxxoc.  Quare  tales  Paulus  arcendos  pronuntiat  a  fidelium  consuetudine,  ne  dedecore  ecclesiam  afficiant.  6.  Praecipimus  autem  vobis.  Erasmus  vertit: