5:211
PSYCHOPANNYCHIA.
tot
locis
ac
similibus,
syllabam
unam
de
somno
proferre
possunt.
Atqui,
etiamsi
vigilent,
carere
possunt
gloria.
Quare
quum
insani
sit
hominis,
nedum
temerarii,
sine
scriptura
definire
de
iis,
quae
sub
sensum
hominis
non
cadunt:
quo
tandem
vultu
pergunt
temulenti
isti
et
novi
dogmatistae
in
defensionem
somni,
quem
non
acceperunt
ex
ore
Domini?
Hoc
sanis
et
sobriis
satis
esse
possit:
quo
agnoscant
somnum
istum
improbe
confingi,
qui
aperto
Dei
verbo
probari
non
possit.
Sed
age,
hos
locos
obiter
disseramus,
1)
ne
quid
simpliciores
moveant,
quum
audiunt
salutem
animarum
in
diem
iudicii
differri.
Primum
illud
quidem
in
confesso
esse
volumus,
quod
iam
ante
explicatum
a
nobis
est,
beatitudinem
nostram
semper
in
cursu
esse,
usque
ad
diem
illum,
qui
omnem
cursum
claudet
et
terminabit:
ita
electorum
gloriam,
et
ultimae
spei
finem,
ad
eum
ipsum
diem
spectare,
ut
impleantur.2)
Nam
hoc
satis
inter
omnes
convenit,
nullam
esse
vel
beatitudinis,
vel
gloriae
perfectionem,
nisi
perfectam
cum
Deo
coniunctionem.
Huc
omnes
tendimus,
huc
properamus,
huc
omnes
scripturae
mittunt,
et
Dei
promissiones.
Quod
enim
semel
Abrahae
dictum
est,
ad
nos
etiam
pertinet:
Abraham,
ego
merces
tua
magna
nimis
(Gen.
15,
1).
Haec
ergo
quum
sit
constituta
omnibus
merces,
qui
cum
Abraham
partem
habent:
Deum
possidere,
et
eo
frui,
praeter
quam,
et
ultra
quam,
nullam
aliam
appetere
liceat:
coniiciendi
sunt
illuc
oculi,
quum
de
exspectatione
nostra
agitur.
Hactenus,
ni
fallor,
assentiuntur
nobis
adversarii
nostri.
Atque
istud
rursum
nobis,
ut
spero,
concedent,
regnum
illud,
ad
quod
fideles
possidendum
vocantur,
quod
et
salus
alibi,
et
merces,
et
gloria
nuncupatur,
non
aliud
esse,
quam
illam
cum
Deo
unionem:
ut
scilicet
in
Deo
plene
sint,
a
Deo
impleantur,
ipsique
vicissim
Deo
adhaereant,
Deum
plene
possideant,
unum
denique
cum
Deo
sint.
Sic
enim
dum
in
fonte
sunt
omnis
plenitudinis,
ultimam
metam
attingunt
omnis
iustitiae,
sapientiae,
gloriae:
quibus
benedictionibus
constat
regnum
Dei.
Nam
id
esse
ultimum
punctum
regni
Dei
insinuavit
Paulus,
quum
inquit:
lit
sit
Deus
omnia
in
omnibus
(1
Cor.
15,
28).
Si
Deus
illo
demum
die
vere
erit
omnia
in
omnibus,
et
suos
fideles
ad
iustum
modum
implebit,
non
absque
causa
dies
ille
salutis
nostrae
dicitur,
ante
quem
non
omnes
salutis
nostrae
numeri
implentur.
Quos
enim
Deus
implet,
ii
implentur
omnibus
divitiis,
quas
neque
lingua
eloqui,
nec
auris
percipere,
nec
oculus
videre,
nec
mens
cogitatione
assequi
potest
(1
Cor.
2,
9).
Haec
duo
si
extra
controversiam
[fol.
33]
sunt,
frustra
nituntur
nostri
hypnologi
convincere
sanctos
Dei
servos,
hac
vita
defunctos,
nondum
ingressos
esse
in
regnum
Dei,
ex
eo
quod
illis
dicetur:
Ve-
1)
edisseramus
Amst.
2)
impleatur,
1552
seqq.
|