50:210
sed
maledictionem,
quod
plus
est.
Nam
significat
omnium
maledictionem
in
ipso
fuisse
inclusam.
Si
cui
hoc
videtur
durum,
pudeat
etiam
ipsum
crucis
Christi,
cuius
confessione
gloriamur.
Neque
enim
nesciebat
Deus,
qualis
futura
esset
mors
filii
sui,
quum
hoc
pronuntiabat,
maledictus
omnis
qui
pependerit
in
ligno.
Sed
obiiciat
quispiam,
qui
fit
ut
filius
patri
dilectus
maledicatur?
Respondeo,
duo
consideranda
esse
non
tantum
in
persona
Christi,
sed
etiam
in
humanitate
ipsius.
Alterum,
quod
erat
agnus
Dei
immaculatus,
plenus
benedictione
et
gratia:
alterum,
quod
personam
nostram
susceperat:
ideoque
peccator
erat
et
maledictionis
reus,
non
tam
in
se
quidem
quam
in
nobis:
sed
tamen
ut
necesse
haberet
nostro
nomine
defungi.
Itaque
neque
extra
Dei
gratiam
esse
potuit,
et
tamen
sustinuit
iram
eius.
Nam
qualiter
patrem,
quem
habuisset
infestum,
et
cui
fuisset
exosus,
reconciliare
nobis
poterat?
Ergo
semper
voluntas
patris
in
illo
acquievit.
Rursus
quomodo
ab
ira
Dei
nos
liberasset,
nisi
eam
a
nobis
transtulisset
in
se
ipsum?
Ideo
percussus
fuit
propter
peccata
nostra,
et
Deum
expertus
est
tanquam
iratum
iudicem.
Haec
est
stultitia
crucis,
angelis
etiam
admiranda:
quae
non
tantum
superat,
sed
absorbet
etiam
omnem
mundi
sapientiam.
14.
Ut
in
gentes
benedictio.
Propius
ad
suum
institutum
accommodat
quod
dixit,
nos
liberatos
esse
per
Christum
a
maledictione
legis
:
nempe
benedictionem
Abrahae
promissam,
in
eo
fundatam
esse:
et
proinde
ad
gentes
pervenire.
Nam
si
Iudaeos
oportet
a
lege
liberari
ut
fiant
Abrahae
haeredes,
quid
gentes
impediet
quominus
potiantur
eodem
bono?
Deinde
si
in
solo
Christo
est
ista
benedictio,
sola
est
fides
in
Christum,
quae
nos
facit
eius
participes.
Ut
promissionem
spiritus.
Promissionem
spiritus
accipio
pro
spirituali,
more
hebraico.
Quamquam
enim
ista
promissio
ad
novum
testamentum
pertinet:
Effundam
de
spiritu
meo
super
omnem
carnem:
Paulus
tamen
hoc
loco
aliud
respexit.
Spiritum
enim
mihi
videtur
opponere
rebus
omnibus
externis:
neque
caeremoniis
duntaxat,
sed
carnali
etiam
generationi:
ut
personae
hic
nullum
habeant
locum.
Ergo
ex
natura
promissionis
demonstrat,
Iudaeos
nihil
differre
agentibus:
quia
si
spiritualis
est,
sola
fide
percipitur.
15.
Fratres,
(secundum
hominem
dico)
hominis
licet
pactum,
tamen
si
sit
comprobatum,
nemo
reiicit,
aut
addit
aliquid.
16.
Porro
Abrahae
dictae
sunt
promissiones
et
semini
eius:
non
dicit:
et
seminibus,
tanquam
de
multis,
sed
tanquam
de
uno:
et
semini
tuo,
qui
est
Christus.
17.
Hoc
autem
dico,
pactum
ante
comprobatum
a
Deo
erga
Christum,
lex,
quae
post
annos
quadringentos
et
triginta
coepit,
non
facit
irritum,
ut
abroget
promissionem.
18.
Nam
si
ex
lege
14
|