1:210
[CO
1.
210]
obscurius:
Dominus
rex
noster,
Dominus
legislator
noster,
Dominus
iudex
noster,
ipse
salvavit
nos
(Ies.
33).
Audimus
ab
Iacobo,
vitae
et
mortis
arbitrum
pronunciari,
qui
ius
habet
in
animam.
Cum
autem
id
sibi
nemo
hominum
sumere
possit,
Deum
igitur
unicum
animarum
regem
agnosci
oportet,
penes
quem
unum
servandi
perdendique
potestas
est;
aut
(ut
illa
Iesaiae
verba
sonant)
et
regem
et
iudicem
et
legislatorem
et
salvatorem.
Petrus
quoque,
cum
pastores
officii
sui
admonet,
sic
gregem
[OS
239]
pascere
hortatur,
ne
dominia
exerceant
adversus
cleros;
quo
nomine
haereditatem
Dei,
hoc
est,
fidelium
populum
significat
(1
Petr.
5).
En
praecisum,
adeoque
a
radice
revulsum
quidquid
sibi
potestatis
vendicant,
qui
se
sine
verbo
Dei
efferre
volunt.
Non
enim
quidquam
apostolis
datum,
quo
suam
ipsi
doctrinam
et
suum
regnum
stabiliant,
sed
duntaxat,
quo
regnum
ac
doctrinam
Dei
magnificent.
Audio,
quid
ipsi
pro
se
respondeant:
suas
traditiones
non
a
se,
sed
a
Deo
esse;
non
enim
se
propria
commenta [p.
431]
effutire,
sed
quod
a
spiritu
sancto
acceperint
veluti
per
manus
tradere
christiano
populo,
cui
regendo
divina
providentia
praefecti
sunt.
Rationes
etiam,
quibus
id
ipsum
confirment,
addunt:
luculentas
extare
promissiones,
quibus
Christus,
spiritus
sui
praesentiam
ecclesiae
suae
nunquam
defuturam
pollicetur;
extare
praeclara
elogia,
quibus
divina
voce
insignita
est:
quod
sancta
sit
et
immaculata,
sine
ruga,
sine
macula
(Eph.
5)
et
quae
in
eandem
sententiam
ex
scripturis
afferri
possunt.
Quare
si
cui
iam
dubia
sit
ecclesiae
autoritas,
eum
non
in
ecclesiam
modo,
sed
in
Christi
quoque
spiritum
impium
ac
contumeliosum
esse,
cuius
ductu
ecclesia
procul
dubio
regitur.
Qua
ratione
pro
ethnico
et
publicano
haberi
voluit
Christus,
qui
ecclesiam
non
audierit
(Matth.
18).
Itaque,
eorum
opinione
istud
constanter
convenire
inter
omnes
debet:
ecclesiam
errare
non
posse,
in
his
quae
necessaria
sunt
ad
salutem.
Iam
vero,
quod
de
ecclesia
dicitur,
id
totum
sibi
competere
aiunt.
Aut
enim
ecclesiam
totam
corruere,
aut
sese
consistere,
quorum
humeris
sustineatur
ipsa,
ac
consistat.
Eandem
ergo
certitudinem
veritatis,
quae
apud
ecclesiam
est,
habere
etiam
ecclesiae
concilia, [p.
432]
quibus
ipsa
vere
repraesentatur
et
ne
errare
possint,
immediate
regi
a
spiritu
sancto.
His
autem
impetratis,
simul
conficitur,
eorum
traditiones,
spiritu
sancto
esse
revelationes
:
quae
nisi
impie
ac
Deo
contemto,
contemni
nequeant.
Et
ne
quid
tentasse
videantur
sine
magnis
autoribus,
bonam
suarum
observationum
partem
ab
apostolis
fluxisse
credi
volunt.
Cuiusmodi
sunt:
pro
defunctis
orationes
et
universa
paene
suarum
caeremoniarum
disciplina.
Id
enim
extra
controversiam
ponunt,
revelata
apostolis
pleraque
a
Christi
ascensu,
quae
scriptis
comprehensa
non
sint.
Quando
14
|