47:21
21
CAPUT
I.
22
Christus,
quia
usitatum
in
ecclesia
ordinem
mutare
incipit.
Neque
tamen
nego
quin
simul
retinendi
sui
iuris
ambitio
apud
eos
valuerit:
sed
tamen
nihil
minus
habebant
in
animo,
quam
Christi
honorem
ad
alium
transferre.
Nec
quidquam
agunt
a
persona,
quam
sustinent,
alienum:
nam
quum
gubernacula
tenerent
ecclesiae
Dei,
curare
eos
decebat,
ne
quis
se
temere
ingereret,
ne
quis
emergeret
novae
sectae
autor,
ne
fidei
unitas
in
populo
scinderetur,
ne
quis
novos
et
extraneos
ritus
in
medium
proferret.
Apparet
ergo
vulgatam
fuisse
de
Ioanne
famam,
quae
omnium
mentes
excitaverit.
Hoc
autem
admirabili
Dei
providentia
gubernatum
fuit,
quo
illustrius
esset
hoc
testimonium.
20.
Et
confessus
est,
et
non
negavit.
Hoc
est,
plane
et
sine
ambagibus
vel
ulla
simulatione'
confessus
est.
Confitendi
verbum
priore
loco
in
genere
capitur,
quod
rem
ut
erat
exposuerit.
Secundo
repetitur
ad
exprimendam
confessionis
formam.
Diserte
ergo
respondit,
se
non
esse
Christum.
21.
Elias
es
tu?
Cur
Eliam
potius
quam
Mosen
nominant?
Qui
ex
prophetia
Malachiae
hunc
exorientis
Messiae
quasi
luciferum
fore
tenebant
(Malach.
4,
5).
Hoc
tamen
ex
opinione
falso
praesumpta
quaerunt.
Nam
quum
hominis
animam
putarent
ex
uno
corpore
ad
aliud
migrare,
dum
Malachias
propheta
Eliam
mittendum
denuntiat,
Eliam
illum,
qui
sub
Achab
vixit,
imaginabantur
venturum
esse.
Quare
merito
et
vere
respondet
Ioannes,
se
non
esse
Eliam.
Loquitur
enim
ex
eorum
sensu:
Christus
autem
ex
genuina
prophetae
interpretatione
Eliam
ipsum
esse
affirmat
(Marc.
9,
13).
Propheta
es
tu?
Perperam
Erasmus
ad
Christum
restringit.
Nam
quod
articulus
additur,
nullam
emphasin
habet
hoc
loco:
et
postea
satis
declarant
legati,
se
alium
a
Christo
prophetam
intellexisse.
Ita
enim
subsumunt:
Si
neque
Christus
es,
neque
Elias,
neque
propheta.
Diversas
itaque
personas
videmus
notari.
Alii
sciscitatos
putant,
an
esset
aliquis
unus
ex
veteribus
prophetis:
sed
neque
haec
expositio
mihi.
probatur.
Potius
hoc
nomine
Ioannis
officium
designant,
an
constitutus
sit
a.Deo
propheta.
Dum
hoc
negat,
non
modestiae
causa
mentitur,
sed
sincere
et
ex
animo
se
a
numero
prophetarum
segregat,
nec
tamen
pugnat
hoc
responsum
cum
Christi
elogio.
Ioannem
Christus
ornat
titulo
prophetae:
imo
addit
ipsum
esse
plus
quam
prophetam
(Matth,
l
l
,
9).
Sed
illis
verbis
nihil
aliud
quam
fidem
et
autoritatem
eius
doctrinae
vindicat,
et
simul
muneris
illi
iniuncti
praestantiam
extollit.
Ioannes
autem
hoc
loco
aliud
spectat:
nempe
quod
nullum
proprium
mandatum
habeat,
ut
ordinarius
mos
prophetarum
fuit,
sed
tantum
praeco
sit
Christo
destinatus.
Similitudine
hoc
clarius
patebit.
Quicunque
etiam
de
rebus
non
|