45:21  21  LUC.  I.  22  dem  quotidie  indulgentia  nobiscum  agit:  nam  ut  angusta  et  nostra  fides,  et  nos  multa  impedimenta  obiicimus,  veritatem  Dei  necesse  est  quodammodo  vi  perrumpere,  ut  cursum  erga  nos  suum  continuet.  Id  sibi  vult  angelus,  quum  Zachariae,  incredulitatem  accusans  pronuntiat  tamen,  impletum  iri  quod  Zacharias  non  credidit:  ita  non  parum  sublevatur  Zacharias,  quum  audit,  suo  vitio  non  esse  exinanitam  Dei  fidem,  quin  superior  demum  emergat.  Fit  quidem  interdum,  ut  praestet  Dominus  atque  impleat  quod  incredulis  promisit,  quantumvis  obsistant  Cuius  rei  memorabile  habemus  exemplum  in  rege  Achas,  qui,  quum  promissam  salutem  respueret,  liberatus  est  tamen  ab  hostibus  (Ies.  7,  l  l  )  .  Verum  id  nullo  eius  profectu  in  salutem  electi  populi  cessit.  Zachariae  alia  ratio  est,  cui  sic  Dominus  ignoscit  fidei  defectum,  ut  simul  corrigat.  LUC.  I.  21.  Et  erat  populus  exspectans  Zachariam,  et  mirabantur,  quod  moraretur  in  templo,  22.  Egressus  autem  non  poterat  illis  loqui.  Et  cognoverunt,  quod  visionem  vidisset  in  templo.  Et  ipse  innuebat  illis,  permansitque  mutus.  23.  Et  accidit,  ut  impleti  sunt  dies  officii  eius,  abiit  in  domum  suam.  24.  Post  hos  autem  dies  concepit  Elisabeth  uxor  eius,  et  occultabat  se  mensibus  quinque,  dicens:  25.  Sic  mihi  fecit  Dominus  in  diebus  quibus  respexit,  ut  auferret  probrum  meum  inter  homines.  21.  Et  erat  populus  exspectans.  Narrat  iam  Lucas,  populum  huius  visionis  fuisse  testem.  Diutius  quam  pro  more  moratus  est  in  templo  Zacharias.  Hinc  suspicio  nascitur,  aliquid  ei  insolitum  accidisse.  Egressus  autem  gestu  et  signis  mutum  se'  redditum  indicat.  Credibile  est  etiam,  pavoris  signa  exstitisse  in  vultu.  Inde  colligunt,  Deum  illi  apparuisse.  Erant  quidem  rarae,  vel  nullae  eo  saeculo  visiones,  sed  memoria  tenebat  populus,  frequentes  fuisse  olim  patrum  aetate.  Quare  non  abs  re  ex  manifestis  signis  tale  facit  iudicium:  neque  enim  humanitus  factum  erat,  ut  repente  sine  morbo  obmutesceret,  et  post  moram  iusto  longiorem  attonitus  e  templo  prodiret.  Porro  templi  nomen  (ut  iam  diximus)  pro  sancto  accipitur,  ubi  altare  suffitus  erat.  Inde  peracto  sacro  egredi  solebant  sacerdotes  in  suum  atrium,  unde  populo  benedicerent.  23.  Ut  impleti  sunt  dies.  Liturgiam  ponit  Lucas  pro  functione,  quae  per  vices  ordine  ad  singulos  transibat,  quemadmodum  diximus.  Quod  domum  elapso  officii  tempore  rediisse  dicitur  Zacharias,  hinc  colligimus,  sacerdotes,  quamdiu  in  vicibus  suis  erant,  abstinuisse  a  suis  aedibus,  ut  scilicet  divino  cultui  penitus  addicti  affixique  essent.  In  hunc  usum  digesta  erant  tabulata  in  lateribus  templi,  in  quibus