44:21
21
CAPUT
I.
22
nihil
maneat
prorsus
residuum.
Scrutator
ergo
in
lucernis.
Deum
quidem
nihil
latere
scimus:
sed
quemadmodum
satis
notum
est,
similitudines
mutuari
cogitur
a
communi
hominum
usu:
quia
non
posset
aliter
satis
exprimere
quod
cognitu
nobis
utile
est.
Perinde
enim
cum
Deo
agit
mundus,
atque
homines
ipsi
alii
cum
aliis.
Nam
putant
sua
astutia
posse
illum
falli:
ideo
ex
opposito
stultitiam
hanc
deridens,
dicit
sibi
fore
lucernas
quibus
scrutetur
quidquid
est
absconditum.
Iam
quia
occupaverat
impietas
totius
fere
populi
animos,
dicit,
Visitabo
super
homines,
qui
in
faecibus
suis
congelati
sunt.
Posset
quidem
hoc
simpliciter
intelligi
de
divitibus,
qui
dum
sibi
blandiuntur
in
prospera
fortuna
nihil
metuunt:
et
ideo
congelati
sunt
in
suis
faecibus:
sed
paulo
post
ostendit
Sophonias
se
aliquid
atrocius
notare,
quod
scilicet
dicant
neque
bona
neque
mala
proficisci
a
Deo.
Sed
possunt
haec
duo
commode
inter
se
coniungi,
quod
scilicet
hic
perstringat
securitatem,
quae
ex
opulentia
nascitur:
et
tamen
simul
Iudaeis
nimium
securis
exprobret
crassum
contemptum
Dei,
de
quo
statim
videbimus.
Et
libenter
hunc
ordinem
sequor,
quod
scilicet
Iudaei
inebriati
rebus
prosperis
obduruerint:
quemadmodum
callum
saepe
contrahunt
homines
ex
labore,
ita
etiam
faeces
contrahunt
ex
nimia
quiete,
x
abundantia
rerum,
ut
prorsus
stupidi
sint,
neque
tangantur
ulla
doctrina.
Primo
igitur
dicit
propheta
Deum
fore
ultorem
huius
tam
supinae
securitatis,
ubi
homines
non
tantum
indormiunt
rebus
prosperis,
sed
etiam
coagulati
sunt
in
stupore
suo,
ut
careant
fere
omni
sensu
et
intelligentia.
Si
quis
densam
massam
alloquatur,
nihil
proficiet:
sic
etiam
comparat
propheta
securos
homines
densae
massae
et
congelatae:
quia
stupor
ita
compressis;
omnes
eorum
sensus,
ut
iam
neque
possint
allici
Dei
bonitate,
neque
ullum
etiam
terrorem
concipiant
ex
minis.
Ideo
congelatio
nihil
aliud
est
quam
durities,
vei
contumacia,
quae
contrahitur
ex
lautitiis,
praesertim
ubi
mentes
hominum
fere
obstupescunt.
Per
faces
autem
intelligit
lautitias,
quae
ita
dementant
omnes
sensus
hominum,
ut
iam
nihil
liquidum
sit
vel
sincerum.
Postea
adiungit
eos
dicere
in
cordibus
suis.
Hic
exprimit
quid
secum
afferat
securitas
quam
damnavit,
nempe
quod
sine
metu
profani
homines
illudunt
Deo.
Quid
sit
In
corde
loqui,
ex
pluribus
scripturae
locis
patet,
nempe
se-
<5um
intus
ita
statuere.
Nam
impii
etiamsi
palam
non
promulgent
quod
habent
in
animo,
tamen
secum
ratiocinantur,
et
constituunt
vel
non
esse
Deum,
vel
otiosum
in
coelo
quiescere:
Dixit
impius
in
corde
suo,
Non
est
Deus
(Psal.
14,
1).
Quid
est
in
corde
dicere?
quamvis
scilicet
pudor
vel
metus
absterreat
homines,
ne
palam
impietatem
suam
detegant:
interea
fovent
istas
cogitationes
in
corde,
et
praebent
assensum.
Iam
hic
describitur
impie-
|