41:21  21  IN  DANIELEM.  CAP.  VI.  22  non  studuit  corrigere  quod  deliquerat.  Fuit  hoc  initium  aliquod  poenitentiae,  sed  initium  duntaxat.  Ideo  danda  opera  est,  ut  qui  sibi  male  conscius  est,  se  ipsum  sollicitet  ad  poenitentiam:  et  ubi  sentit  aliquam  punctionem  doloris,  illam  excitet,  neque  concedat  sibi  ullas  inducias  aut  ullam  quietem.  Hoc  discendum  est  ex  praesenti  exemplo,  ubi  narrat  Daniel  regem  Darium  in  luctu  fuisse  tota  illa  nocte.  Postea  sequitur,  19.  Tunc  rex  in  aurora  (hoc  est,  diluculo)  surrexit  quum  illucesceret,  et  in  festinatione  (hoc  est,  festinanter)  ad  speluncam  leonum  venit.  20.  Et  quum  appropinquasset  ad  foveam,  ad  Danielem  in  voce  tristi  (aut,  lugubri)  clamavit:  loquutus  est  rex,  et  dixit  Danieli,  Daniel  serve  Dei  viventis,  Deus  tuus  quem  tu  colis  ipsum  iugiter,  an  potuit  ad  servandum  te  (hoc  est,  potuitne  te  servare)  a  leonibus?  Hic  rex  paulo  constantius  incipit  se  gerere,  ubi  accedit  ad  foveam.  Prius  fuerat  ita  metu  perculsus,  ut  suis  proceribus  cederet,  et  oblitus  regiae  suae  dignitatis,  quasi  mancipio  se  illis  traderet.  Nunc  autem  non  ita  formidat  eorum  invidiam,  et  perversos  sermones.  Accedit  igitur  ad  foveam  leonum  mane,  inquit,  prima  luce,  hoc  est,  antequam  sol  ortus  esset,  sub  auroram,  ad  foveam  accessit,  et  festinanter.  Ita  videmus  correptum  fuisse  acerbissimo  dolore,  qui  metus  omnes  priores  devicit.  Poterat  enim  adhuc  sibi  metuere,  et  non  oblitus  erat  illius  formidolosae  denuntiationis,  Tu  iam  non  potieris  imperio,  nisi  vindices  contemptum  edicti  tui.  Sed  quemadmodum  iam  dixi,  dolor  superat  metum  illum.  Et  tamen  nondum  possumus  vel  pietatem  laudare  in  ipso,  vel  etiam  humanitatem:  quia  etsi  ad  speluncam  accedat,  et  lamentabili  voce  inclamet  Danielem,  non  tamen  irascitur  adhuc  suis  proceribus,  donec  videat  servum  Dei  incolumem  fuisse  servatum.  Tunc  maiorem  animum  concepit,  ut  videbimus.  Sed  adhuc  perstat  in  sua  infirmitate,  et  est  quasi  in  medio  illo  gradu  inter  perversos  contemptores,  et  inter  cordatos  cultores  Dei,  qui  recto  affectu  sequuntur  quod  iustum  esse  sciunt.  Proxima  lectione  tempus  coegit  me  abrumpere  sententiam  illam,  ubi  refert  Daniel,  regem  ad  speluncam  appropinquasse.  Hic  refert  eius  verba,  Daniel  serve  Dei  vivi,  Deus  tuus  quem  colis  iugiter,  potuitne  te  liberare  ?  inquit.  Deum  Israelis  praedicat  Darius  esse  Deum  vivum.  Atqui  si  quis  est  Deus  vivus,  excludit  omnes  deos  imaginarios,  nempe  quos  sibi  homines  "proprio  ingenio  confingunt.  Necesse  enim  est,  esse  unam  deitatem:  et  hoc  principium