39:21  21  IN  IEREMIAM.  CAP.  XXXII.  22  pheta;  populum  ambulasse  in  lege,  non  paruisse  voci  Dei,  et  nihil  fecisse  quod  mandatum  esset,  nempe  quia  gravior  damnatio  et  vindicta  eos  manet  qui  probe  edocti  quid  placeat  Deo,  et  quid  rectum  sit,  libidinem  tamen  potius  suam  sequuntur,  et  rapiuntur  post  carnis  affectus.  In  summa,  cumulum  impietatis  demonstrat  Ieremias,  quod  populus  liquido  et  familiariter  cognoverit  quaenam  esset  Dei  voluntas:  interea  sese  proripuerit,  et  excusserit  iugum  :  et  ita  prodiderit  manifestum  totius  legis  contemptum.  Sequitur,  praeterea  occurrere  fecisti  illis  omne  hoc  malum.  Propterea  hic  testatur  quidquid  populo  acciderat,  non  esse  fortuitum,  sed  rependi  mercedem  illius  sceleribus.  Aliqua  ex  parte  agnoscunt  homines  Dei  iudicia:  sed  cognitio  illa  protinus  evanescit.  Prudenter  igitur  propheta  hic  expendit,  conspicuam  esse  Dei  vindictam  in  rebus  adversis,  et  populum  ita  recipere  quam  meritus  erat  mercedem.  Nunc  sequitur,  24.  Ecce  aggeres  (vel  catapultae,  vel  arietes)  venerunt  ad  urbem  ad  capiendum  eam:  et  urbs  tradita  est  in  manum  Chaldaeorum  oppugnantium  eam,  propter  gladium,  famem,  et  pestem:  et  quod  tu  loquutus  es  (quidquid  loquutus  es)  evenit:  et  ecce  tu  vides.  25.  Et  tu  dixisti  mihi,  Domine  Iehovah,  eme  tibi  agrum  pecunia,  et  testare  testes:  quum  tamen  urbs  tradita  sit  in  manum  Chaldaeorum.  Hic  tandem  propheta  suam  perplexitatem  detegit.  Diximus  quorsum  tam  longa  praefatione  fuerit  usus  antequam  ad  rem  ipsam  descenderet.  Necesse  enim  fuit  ut  sibi  fraenum  iniiceret,  quia  nisi  mature  compescimus  sensus  nostros,  lasciviunt  contra  Deum,  et  ita  nullus  est  modus.  Propheta  ergo  ne  proterve  expostularet  cum  Deo,  sibi  proposuit  immensam  eius  potentiam:  deinde  adiunxit  nihil  accidere  nisi  iusta  eius  vindicta.  Nunc  tamen  interrogat  quid  hoc  sibi  velit,  quod  iussus  est  agrum  emere,  quum  urbs  cum  tota  regione  tradita  esset  hostibus.  Ergo  hic  absurditatem  in  medium  profert,  ac  fatetur  mentem  suam  esse  implicitam,  quia  non  possit  statuere  cur  Deus  agrum  emere  iusserit:  et  tamen  populum  velit  eiieere  in  exsilium,  et  dispergere  in  terras  procul  remotas.  Diximus  autem  prophetam  fuisse  certo  persuasum  de  veritate  Dei:  hinc  etiam  adeo  voluntarius  ac  promptus  fuit  ad  parendum.  Neque  enim  moram  fecit  quin  agrum  emeret:  deinde  tabulas  emptionis  deponeret  penes  Baruch.  Sed  postquam  defunctus  est  suo  officio,  querimonias  suas  attulit  coram  Deo:  et  quia  res  videri  poterat  absurda,  ideo  cupit  sibi  hunc  nodum  solvi.  Dicit  igitur,  Ecce  aggeres,  vel  catapultae:  utroque  modo  exponi  potest  hoc  nomen.  m^D  enim  accipiunt  saepe  pro  aggeribus:  sed  quia  hic  oppugnationis  fit  mentio,  quemadmodum  diximus