38:21
21
IN
IEREMIAM.
CAP.
VIII.
22
postulant,
quia
scilicet
noa
expendunt
iuste
se
castigari,
reiiciunt
omnem
notitiam,
et
abigunt
quantum
in
se
est:
denique
accersunt
sibi
stuporem,
ut
se
fallant
vanis
blanditiis.
Quia
igitur
hoc
solenne
est
hypocritis,
reiicere
omnem
sensum
irae
Dei,
repraesentat
ad
vivum
Ieremias
talem
contumaciam,
An
non
Iehovah
est
in
Sion?
an
non
rex
eius
in
ea?
nam
insimulant
Deum
mendacii,
quasi
ipsos
deceperit,
quum
pollicitus
fuerit
se
fore
et
urbis,
et
totius
terrae
praesidem.
Quum
ergo
putarent
Deum
sibi
obstrictum
esse
hac
promissione,
audacter
fremebant
adversus
eum,
Quid
hoc
sibi
vult?
Deus
enim
elegit
sibi
hunc
locum,
ubi
eum
coleret
genus
Abrahae:
fuit
hoc
quasi
terrenum
eius
regnum
:
nunc
quid
hoc
sibi
vult,
quod
hostes
adventant?
an
Deus
unquam
permittet
ipsos
ita
grassari?
neque
enim
hoc
fieri
potest
quin
Deus
ipse
vincatur.
Videmus
ergo
quorsum
tendant
prophetae
verba.
Nam
hic
imitatur
pervicaciam
populi
sui,
et
recitat
verba
quibus
sciebat
magnam
partem
solere
uti.
Nam
paulo
ante
vidimus,
Nolite
confidere
in
verbis
mendacii,
dicendo,
Templum
Domini,
templum
Domini,
templum
Domini,
quoniam
obstinate
solebant
obiicere
Deo
nomen
templi,
ac
si
esset
clypeus
ad
repellendas
omnes
noxas.
Ideo
nunc
dicit
propheta,
An
non
Deus
est
in
Sion
?
deinde,
An
non
rex
eius
in
ea?
Non
tantum
persuasi
erant
Iudaei
Deum
sibi
fore
propitium,
sed
dum
oculos
etiam
vertebant
in
regem,
non
dubitabant
se
esse
in
tuto.
Itaque
iactabant
has
voces,
ac
si
essent
extra
omnem
aleam
periculi,
ut
loquuntur.
Nam
scimus
quid
pronuntiasset
Deus
de
regno,
nempe
aeternum
fore,
Quamdiu
erunt
sol
et
luna
in
coelo,
manebit
solium
Davidis,
et
florebit
eius
posteritas
(Ps.
89,
37.
38).
Sic
igitur
adiungunt
regem
Deo,
quasi
dicerent,
Hic
colitur
Deus,
et
virtus
eius
in
templo
habitat:
deinde
rex,
quem
nobis
praefecit,
certum
pignus
est
eius
gratiae,
et
perpetuitas
regni
nobis
promissa
est.
Sequitur
ergo,
aut
mendacem
esse
Deum,
et
nos
fuisse
de-*
ceptos
vanis
eius
promissionibus,
aut
hostes
frustra
venturos:
quia
ubi
omnia
tentaverint,
Deus,
qui
custos
est
salutis
nostrae,
ipsos
facile
repellet.
Primo
intuitu
videtur
hoc
specimen
esse
fidei,
dum
populus
statuit
se
fore
salvum
et
incolumem
auxilio
Dei,
et
oculos
etiam
convertit
in
regnum
illud,
quod
illustre
speculum
erat
praesentiae
Dei.
Nam
quum
esset
imago
Christi
David
una
cum
suis
posteris,
non
potuit
aliud
refugium
quaeri
a
fidelibus,
quam
quod
hic
describitur.
Sed
scimus
ut
hypocritae
turgeant
vana
confidentia,
quum
tamen
vacui
prorsus
sint
fide.
Et
iea
proterve
insolescunt
quoties
Deus
illis
minatur,
quasi
eum
tenerent
devinctum
suo
arbitrio.
Quum
ergo
ita
soleant
impii
abuti
Dei
nomine,
non
mirum
est
si
lingua
imitentur
pios
Dei
cultores.
Sed
tamen
nihil
est
simile.
|