1:209
[CO
1.
209]
atque
obedire
cogant,
ipso
omnibus
a
summo
usque
ad
novissimum
imperent,
Christi
domum
aedificent,
satanae
regnum
subvertant,
oves
pascant,
lupos
interficiant,
dociles
exhortentur
et
instituant,
rebelles
et
pervicaces
arguant,
increpent,
revincant,
solvant,
ligent,
fulgurent
denique
et
fulminent:
sed
omnia
in
verbo
Dei.
Istaec
vero
potestas,
si
cum
ea
conferatur
qua
se
hactenus
in
populo
Dei
venditarunt
spirituales
isti
tyranni,
qui
episcopos
et
animarum
rectores
simulant,
nihilo
melior
erit
consensus,
quam
Christo
cum
Belial.
Primum
quidem.
fidem
nostram
suo
arbitrio
stare
et
cadere
volunt,
ut
quidquid
ipsi
in
utramque
partem
constituerint,
firmum
animis
nostris
statumque
sit.
Ut
sive
quid
proba-
[OS
238]
verint,
ipsum
nobis
nulla
dubitatione
probari,
sive
quid
damnaverint,
ipsum
quoque
pro
damnato
esse
oporteat.
Hinc
illa
inter
eos
axiomata:
penes
ecclesiam
esse,
condere
fidei
articulos,
ecclesiae
autoritatem
sacrae
scripturae
autoritatem
aequare;
Christianum
non
esse,
nisi
qui
in
omnia
sua
dogmata,
tam
affirmativa
quam
negativa,
vel
implicita
vel
explicita
fide,
certo
consentiat.
Et
eiusdem
formae
alia
quaedam.
Deinde
volunt
et
conscientias
nostras
suo
imperio
subiectas
esse,
ut
quascunque
leges
tulerint,
nos
maneat
obediendi
necessitas. [p.
429]
Interim
sua
libidine,
contemtoque
Dei
verbo,
cudunt
dogmata,
quibus
certam
postea
fidem
haberi
postulent,
et
leges
scribunt,
quarum
necessariam
faciant
observationem.
Atqui
hanc
in
asserendis
novis
dogmatibus
et
condendis
fidei
articulis
licentiam,
quam
apostolis
ipsis
sublatam
esse
nuper
ostendimus,
sibi
non
iure
vendicant.
Quodsi
nondum
acquiescunt,
Paulus
(2
Cor.
1)
certe
se
fidei
Corinthiorum
negabat
dominari
quorum
a
Domino
erat
ordinatus
apostolus.
Si
hanc
docendi
libertatem
agnovisset,
nunquam
hanc
disciplinam
tradidisset
eorum
ecclesiae,
ut
duobus
aut
tribus
loquentibus
prophetis,
caeteri
diiudicarent
(1
Cor.
14).
Quodsi
alteri
sedenti
revelatum
esset,
prior
taceret.
Sic
enim
nemini
pepercit,
cuius
autoritatem
verbi
Dei
censurae
non
subiiceret,
sed
multo
adhuc
clarius
alibi
(Rom.
10),
fidem
nostram
ab
omnibus
hominum
traditionibus
ac
figmentis
liberat,
cum
ait
fidem
esse
ex
auditu,
auditum
autem
per
verbum
Dei.
Scilicet,
si
a
solo
Dei
verbo
pendet
fides,
si
in
illud
solum
respicit
et
recumbit,
quis
iam
hominis
verbo
locus
relinquitur?
Legum
vero
ferendarum
potestas
cum
et
ipsa
apostolis
incognita
fuerit
et
toties
ecclesiae
ministris
per
verbum
Dei
adempta,
miror
qui
eam,
praeter
apostolorum
exemplum
et
contra
manifestum
Dei
interdictum,
ad
se [p.
430]
trahere
ausint.
Non
enim
ambiguum
est
quod
scribit
Iacobus
(Iac.
4):
Qui
iudicat
fratrem,
iudicat
legem.
Qui
legem
iudicat,
non
est
observator
legis,
sed
iudex.
Unus
autem
legislator,
qui
potest
servare
et
perdere.
Id
ipsum
apud
Iesaiam
dictum
erat,
quanquam
paulo
Calvini
opera
Vol.
I.
|