9:208
Christi
carnem,
quae
verbi
coniunctione
vivifica
est,
nos
vitam
in
nobis
habere.
Cur
ergo
ab
incredulis
sine
fructu
comedi
asserunt?
Nam
si
Christi
caro,
ubi
comeditur,
vivifica
est,
eos
qui
in
morte
manent
promiscue
eam
comedere
minime
convenit,
[pag.
197]
Quanquam
hic
monendi
sunt
lectores,
quia
Cyrillo
cum
Arianis
certamen
erat,
eum
ad
hyperbolem
provehi,
ut
doceat
substantialiter
unum
cum
Christo
fieri
fideles,
sicuti
ipse
unum
est
cum
patre.
Eadem
fuit
Hilarii
ratio,
etsi
in
eius
verbis
adeo
nihil
eat
doctrinae
nostrae
contrarium,
ut
apposite
contra
Magdeburgenses
retorqueam.
Veram
carnis
et
sanguinis
naturam
sanctus
vir
his
verbis
probari
contendit:
Caro
mea
vere
est
cibus.
Et
qua
de
re
nobis
hodie
cum
Magdeburgensibus
lis
est,
nisi
quod
illis
immensum
phantasma
carnis
loco
fingentibus
veritatem
defendimus
naturae
humanae,
in
qua
salus
nostra
fundata
est?
Sequitur
apud
Hilarium
:
Haec
accepta
atque
hausta
efficiunt
ut
et
nos
in
Christo,
et
Christus
in
nobis
sit.
Quid
Magdeburgenses?
Incredulos
corpus
Christi
comedendo,
et
sanguinem
bibendo,
alienissimos
tamen
ab
eo
manere.
Dicit
Irenaeus:
Quando
mixtus
calix
et
fractus
panis
percipit
verbum
Dei,
fieri
eucharistiam
carnis
et
sanguinis
[pag.
198]
Christi,
ex
quibus
augetur
et
consistit
carnis
nostrae
substantia.
Quid
ex
voce
eucharistiae
colligi
queat,
viderint
Magdeburgenses.
Mihi
tantundem
valet
atque
mysterium,
quod
ipsi
non
secus
ac
dirum
omen
refugiunt.
Iam
carnem
nostram
spirituali
illo
cibo
et
potu
refici
non
infitior
:
quia
scilicet
in
spem
beatae
resurrectionis
Christo
communicamus,
ideoque
non
anima
solum,
sed
carne
etiam
in
ipsum
coalescere
necesse
est.
Sicuti
et
quisque
nostrum
secundum
carnem
vocatur
membrum
eius,
et
corpus
cuiusque,
templum
spiritus
sancti.
Citant
verba
Cypriani:
Quod
panis
iste
communis
in
carnem
et
sanguinem
mutatus
procuret
corporibus
vitam.
Parum
considerate,
vel
malo
astu
:
quando
styli
diversitas
palam
arguit
non
esse
illum
sermonem
Cypriani.
Ut
tamen
hoc
demus,
cur
expositionem
mox
additam
vafre
subticent?
quod
solus
filius
patri
sit
consubstantialis:
nostra
vero
et
ipsius
coniunctio
nec
misceat
personas,
nec
uniat
substantias,
[pag.
199]
sed
affectus
consociet,
ac
confoederet
voluntates.
Hoc
modo
si
ego
loquerer,
nonne
clamarent
materiam
coenae
auferri?
Sequitur
paulo
post
in
eodem
sermone:
Esus
carnis
huius
quaedam
aviditas
est
ac
desiderium
manendi
in
ipso
:
per
quod
sic
imprimimus
et
eliquamus
in
nobis
dulcedinem
caritatis,
ut
haereat
palato
nostro,
et
visceribus
sapor
dilectionis
infusus,
penetrans
et
imbuens
omnes
animae
corporisque
recessus.
Potus
et
esus
ad
eandem
pertinent
rationem:
quibus
sicut
corporea
nutritur
substantia
et
vivit,
et
incolumis
perseverat,
ita
vita
spiritus
hoc
proprio
alimento
nutritur:
et
quod
est
esca
carni,
|