5:208
partem:
quum
haec
figura
toties
usurpata
sit
in
scripturis.
Nolo
mihi
fidem
haberi,
nisi
prius
locos
aliquot
protulerim,
qui
evincant
synecdochen
esse
in
usu
illius
verbi,
quoties
pro
morte
legitur.
An
vero
quum
Iob
diceret:
Ecce
nunc
in
pulvere
dormio,
et
si
mane
me
quaesieris
non
subsistam
(Iob.
7,
21):
existimabat
animam
somno
perfusum
iri?
Atqui,
non
erat
coniicienda
in
pulverem:
ergo
non
in
pulvere
dormitura
erat.
Alio
etiam
loco,
quum
diceret:
Et
tamen
simul
in
pulvere
dormient,
et
vermes
operient
eos
(Iob.
21,26);
et
David
(Psal.
88,6):
Sicut
vulnerati
dormientes
in
sepulcris:
an
videntur
vobis
animas
vermibus
exposuisse,
quas
arroderent?
Idem
nos
docet
propheta,
qui
scripturus
exitium
Nabuchadnesar:
Conquievit,
inquit,
et
siluit
omnis
terra,
abietes
quoque
laetatae
sunt
super
te,
et
cedri
Libani:
ex
quo
dormisti,
non
ascendit
qui
succidat
nos
(Ies.
14,
7
ss.).
Et
paulo
post:
Omnes
reges
gentium
universi
dormierunt
in
gloria,
vir
in
sede
sua:
tu
autem
proiectus
es
e
sepulcro.
Quae
omnia
de
cadavere
dicta
sunt:
ut
dormire,
sit
iacere
et
prosterni:
a
more
dormientium,
qui
humi
prostrati
iacent.
Hanc
loquendi
formam
poterant
eos
docere
ethnici,
quorum
unus:*)
Nobis
quum
semel
occidit
brevis
lux,
Nox
est
perpetua
una
dormienda.
Alter
vero:
Stulte,
quid
est
somnus,
etc.
Alibi:
Dicite,
Nasonis
molliter
ossa
cubent.
Atque
haec
quidem
loquuntur,
qui
multa
fingunt
de
inferis
portenta,
multasque
et
varias
passiones,
quibus
mortuorum
umbrae
afficiantur.
Qua
ratione
a
veteribus
impositum
nomen
loco,
qui
mortuorum
sepulcris
destinaretur,
κοιμητήριον
ἁπὸ
τοῦ
κοιμᾶσθαι,
quod
dormire
significat.
Non
quod
intelligerent
illic
mortuas
animas
ad
quietem
reponi,
sed
corpora.
Iam
satis
evanuisse
arbitror
ipsorum
fumos,
quibus
animarum
dormitionem
involvebant,
ubi
probatum
est,
nusquam
inveniri
in
scripturis,
dormiendi
verbum
attributum
animis,
quoties
pro
morte
legitur
positum.
Caeterum
de
animarum
quiete
fusius
alibi
disseruimus.
Quarto,
locum
Solomonis
in
nos,
quasi
fortissimum
arietem,
impellunt.
Ubi
ille
in
Ecclesiasta
suo
scribit:
Dixi
in
corde
meo
de
filiis
hominum,
ut
probaret
eos
Deus,
ut
ostenderet
similes
esse
[fol.
30]
bestiis.
Idcirco
unus
interitus
est
hominis
et
iumentorum,
et
aequa
utriusque
conditio.
Sicut
moritur
homo,
sic
et
illa
moriuntur.
Similiter
spirant
omnia,
et
nihil
habet
homo
iumento
amplius.
Cuncta
subiacent
vanitati,
et
pergunt
in
unum
locum.
De
terra
facta
sunt,
et
in
terram
pariter
revertuntur.
Quis
novit
an
spiritus
filiorum
Adam
ascendat
sursum,
et
spiritus
iumentorum
descendat
deorsum
(Eccles.
3,18
s.)?
Quid
si
uno
verbo
Solomon
ipse
hic
illis
respondeat?
Vanitas
vanitatum,
dicit
Ecclesia-
1)
CatuUus
carm.
5.
Caetera
Ovidii.
Versio
galhca
haec
omnia
omittit.
|