1:208
[CO
1.
208]
dixit
(Matth.
17):
ipsum
audite;
sed
quibus
inest
plus
quiddam
ponderis
ac
energiae,
quam
vulgo
existimetur.
Perinde
enim
est,
ac
si
ab
omnium
hominum
doctrinis
adductos,
1)
huic
uni
nos
stitisset,
ab
uno
omnem
salutis
doctrinam
petere
iussisset,
ab
uno
pendere,
in
uno
haerere
denique,
quod
verba
sonant,
uni
auscultare.
Et
sane,
quid
iam
ab
homine
aut
expectari,
aut
expeti
debeat,
ubi
verbum
ipsum
vitae
familiariter
nobiscum
in
carne
nostra
versatum
est?
Nisi
forte
spes
sit,
ab
homine
posse
Dei
sapientiam
superari.
Quin
omnium
hominum
ora
clausa
esse
convenit,
postquam
semel
locutus
est
ille,
in
quo
coelestis
pater
omnes
scientiae
et
sapientiae
thesauros
voluit
esse
absconditos.
Et
sic
quidem
locutus
est,
ut
et
Dei
sapientiam,
quae
nulla
in
parte
hiulca
est,
et
Messiam,
a
quo
om-
[OS
237]
nium
revelatio
expectabatur,
decebat:
hoc
est,
ut
aliis
post
se
nihil
dicendum
reliquerit
(Ioan.
4).
Unum,
inquam,
Christum
tacentibus
omnibus
loqui,
unum
omnibus
omissis
et
contemtis
audiri
oportet.
Hoc
enim
eius
proprium
est,
ut
doceat
quasi
potestatem
habens
(Matth.
7).
Et
nihil
apertius
dici
poterat,
quam
quod
ipse
ait
discipulis:
vos
autem
nolite
vocari
rabbi;
unus
enim
magister
vester
Christus
(Matth.
23).
Deinde, [p.
427]
quo
altius
eorum
animis
verbum
illud
insideret,
bis
eodem
loco
repetit.
Hoc
ergo
unum
apostolis
relictum
est
et
eorum
successoribus
etiamnum
restat,
eam
legem
diligenter
retinere,
qua
eorum
legationem
Christus
limitavit,
cum
iussit:
irent
ac
docerent
omnes
gentes,
non
quae
temere
ipsi
apud
se
essent
fabricati,
sed
quaecunque
ipsis
praeceperat
(Matth.
ult.).
Nec
aliud
aut
sibi,
aut
aliis
reliquit
apostolus
Petrus,
optime
a
magistro
edoctus,
quantum
sibi
liceret.
Qui
loquitur,
inquit,
loquatur
sermones
Dei
(1
Petr.
4).
Quid
hoc
aliud
est,
quam
omnes
humanae
mentis
inventiones,
a
quocunque
tandem
capite
profectae
sint,
arcere,
ut
purus
sermo
Dei
in
fidelium
ecclesia
doceatur
ac
discatur;
omnium
hominum,
cuiuscunque
sint
ordinis,
placita
tollere,
ut
solius
Dei
decreta
statuantur?
Haec
sunt
arma
illa
spiritualia
(2
Cor.
10),
potentia
Deo,
ad
demolitionem
munitionum
quibus
consilia
demoliantur
fidi
Dei
milites
et
omnem
celsitudinem,
quae
extollitur
adversus
cognitionem
Dei,
et
captivam
ducant
omnem
cogitationem
ad
obediendum
Christo,
et
promptam
habeant
vindictam
adversus
omnem
inobedientiam.
En
plane
ac
perspicue
definitam
potestatem,
qua
ecclesiae
pastores
quocunque
demum
nomine
vocentur,
praeditos
esse
convenit,
nempe,
ut
verbo
Dei,
cuius
positi
sunt
ministri
ac
dispensatores,
confidenter
omnia
audeant,
eius
maiestati
omnem
mundi
virtutem,
gloriam,
sublimitatem, [p.
428]
cedere
1)
Omnino
hic
legendum:
abductos
Edd
|