1:207
[CO
1.
207]
est
mea,
sed
eius,
qui
me
misit,
patris
(Ioan.
7).
Hanc
legem,
quam
sibi
Christus
quoque
imposuit,
apostolis
profecto
et
apostolorum
successoribus,
detrectare
nefas
fuerit.
Quanquam
longe
etiam
diversissima
est
ratio.
Ipse
enim
aeternus
ac
unicus
patris
consiliarius,
qui
in
eius
sinu
semper
fuit,
sic
a
patre
accepit,
ut
simul
omnes
scientiae
et
sapientiae
thesauros
habuerit
in
se
reconditos
(Col.
2).
Ex
hoc
fonte
hauserunt
omnes
prophetae,
quidquid
unquam
coelestium
oraculorum
ediderunt.
Ex
eodem
Adam,
Noah,
Abraham,
Isaac,
Iacob
et
alii,
quoscunque
ab
initio
Deus
sui
cognitione
dignatus
est,
hauserunt
et
ipsi
quoque
quidquid
coelestis
doctrinae
didicerunt.
Nam
si
fuit
illud
perpetuo
verum
(ut
certe
fuit)
quod
dicebat
Ioannes
baptista
(Ioan.
1):
neminem
unquam
Deum
vidisse,
sed
unigenitum
filium,
qui
est
in
sinu
patris,
enarravisse
nobis;
et
alterum
ipsius
Christi
verbum
(Matth.
11):
quod
nemo
patrem
viderit,
nisi
filius
et
cui
filius
voluerit
revelare;
quomodo
Dei
mysteria,
aut
animo
comprehendissent,
aut
[OS
236]
elocuti
essent,
nisi
docente
filio,
cui
soli
patent
arcana
patris?
Deum
itaque
non
aliter
cognoverunt
sancti
illi
homines,
quam
ipsum
in
filio,
velut
in
speculo
intuiti,
nec
aliter
de
Deo
vaticinati
sunt
prophetae,
quam
eiusdem
filii
spiritu;
seu
quis
ita
dici [p.
425]
malit:
non
alia
ratione
se
unquam
manifestavit
hominibus
Deus,
quam
per
filium,
hoc
est,
unicam
suam
sapientiam,
lucem
ac
veritatem.
Haec
vero
sapientia
tametsi
sese
antea
variis
modis
exeruerat,
nec
sic
quidem
tamen
adhuc
ad
plenum
elucebat.
Verum
ubi
demum
in
carne
manifestata
est,
quidquid
humana
mente
de
Deo
comprehendi
potest
et
quidquid
cogitari
debet,
pleno
ore
nobis
edisseruit.
Non
enim
profecto
vulgare
aliquid
praedicare
voluit
apostolus
(Hebr.
1),
cum
scripsit:
Deum
olim
multifariam
multisque
modis
patribus
locutum
fuisse
per
prophetas,
at
extremis
his
diebus
nobis
in
dilecto
filio
suo
locutum
esse.
Significat
enim,
imo
aperte
declarat,
Deum
non
posthac,
ut
antea,
per
alios
subinde
atque
alios
locuturum,
nec
prophetias
additurum
prophetiis,
aut
revelationes
revelationibus;
sed
sic
omnes
docendi
partes
in
filio
suo
complevisse,
ut
hoc
ultimum
aeternumque
ab
eo
nobis
habendum
sit
testimonium.
Qua
ratione
totum
hoc
novi
testamenti
tempus,
ex
quo
cum
evangelii
sui
praedicatione
nobis
apparuit
Christus
ad
diem
usque
iudicii,
per
horam
novissimam,
novissima
tempora,
novissimos
dies,
ut
alibi
obiter
indicavimus,
designatur.
Quo,
perfectione
doctrinae
Christi
contenti,
discamus
nullam
ultra
novam
aut
nobis
fingere,
aut
ab
aliis
confictam
admittere
(Matth.
17).
Itaque
non
temere
pater
filium
ad
nos [p.
426]
mittens,
singulari
praerogativa
doctorem
nobis
praefecit:
ipsum,
non
hominum
quenquam,
audiri
praecipiens.
Paucis
quidem
verbis
nobis
eius
magisterium
commendavit,
cum
|