50:206
citatum.
Ergo
a
causa
iustificationis
excluditur
omne
operum
meritum,
quum
tota
assignatur
fidei.
Fides
enim,
quatenus
Dei
gratuitam
bonitatem,
Christum
cum
omnibus
suis
bonis,
testimonium
adoptionis
nostrae,
quod
in
evangelio
redditur,
in
se
continet:
in
universum
legi,
meritis
operum
et
hominum
dignitati
opponitur.
Nam
quod
caeremoniis
tantum
opponi
putant
sophistae,
nullo
negotio
contextus
disputationis
mox
coarguet.
Meminerimus
ergo,
qui
fide
iusti
sunt,
eos
extra
se
iustos
esse,
nempe
in
Christo.
Unde
etiam
inepta
quorundam
cavillatio
refellitur,
qui
Paulum
eludunt:
quia
Moses
iustitiam
appellet
probitatem
:
atque
adeo
nihil
aliud
significet,
quam
Abraham
fuisse
habitum
probum
virum,
quia
Deo
crediderit.
Tales
vertiginosos
spiritus
hodie
suscitat
Satan,
qui
obliquis
calumniis
tanquam
cuniculis
scripturae
certitudinem
subruant.
At
vero
Paulus,
qui
sciebat
Mosem
non
docuisse
illic
pueros
grammaticam,
sed
de
iudicio
Dei
loquutum
esse,
non
immerito
nomen
i
u
s
t
i
t
i
a
e
theologice
accepit.
Neque
enim
ea
ratione,
qua
probitatis
laudem
habemus
apud
homines,
coram
Deo
iusti
censemur:
sed
quum
afferimus
perfectam
legis
obedientiam.
Nam
iustitia
transgressioni
legis
etiam
in
minimo
apice
opponitur.
Eam
quia
non
habemus
a
nobis,
Deus
nobis
gratuito
donat.
Verum
hic
Iudaei
Paulum
exagitant,
quod
perperam
Mosis
verba
in
suum
commodum
detorserit.
Neque
enim
illic
de
Christo
tractat
Moses,
aut
de
vita
aeterna:
sed
terrenae
modo
promissionis
meminit.
A
Iudaeis
quoque
non
procul
absunt
papistae:
nam
etsi
Paulum
non
audent
insectari,
tamen
eius
intentionem
prorsus
evertunt.
Respondeo,
Paulum
hic
pro
confesso
sumere
quod
indubium
axioma
est
apud
Christianos,
quascunque
promissiones
Abrahae
dedit
Dominus,
primae
illius
fuisse
appendices:
Ego
sum
Deus
tuus,
merces
tua
magna
nimis,
et
in
semine
tuo
benedicentur
omnes
gentes.
Itaque
quum
audiret
Abraham
:
Erit
semen
tuum
sicut
arena
maris,
ete.
in
hoc
verbo
non
substitit,
sed
ipsum
potius
includebat
in
gratia
adoptionis,
tanquam
partem
in
toto.
Quin
etiam,
quaecunque
promissio
data
esset,
illam
non
aliter
recipiebat
quam
testimonium
paternae
Dei
gratiae,
ut
inde
salutis
fiduciam
apprehenderet.
Nam
et
in
hoc
ab
infidelibus
differunt
filii
Dei,
quod
illi
quidem
Dei
beneficiis
communiter
cum
iis
fruuntur,
sed
tamen
instar
pecudum
ea
ingurgitant,
neque
altius
respiciunt:
hi
vero,
quia
promissionibus
sanctificata
esse
beneficia
omnia
norunt,
Deum
in
illis
agnoscunt
patrem.
Ita
fit
ut
semper
dirigantur
ad
spem
vitae
aeternae
:
quia
a
fundamento
incipiunt,
hoc
est
a
fide
suae
adoptionis.
Non
ergo
iustificatus
est
Abraham,
quia
tantum
de
multiplicatione
seminis
Deo
crediderit:
sed
quia
Dei
gratiam
amplexus
est,
fretus
mediatore
promisso,
in
quo
omnes
Dei
promissiones
sunt
Etiam
|