1:206
[CO
1.
206]
non
hominibus
ipsis
dari,
sed
ministerio,
cui
praefecti
sunt;
vel,
ut
expeditius
loquamur,
verbo
Dei,
in
cuius
ministerium
vocati
sunt.
Ut
enim
ordine
omnes
persequamur,
tam
prophetas
et
sacerdotes,
quam
apostolos
et
discipulos,
non
reperiemus
ulla
iubendi,
docendi
aut
respondendi
potestate
fuisse
praeditos
nisi
in
nomine
et
verbo
Domini.
Mosen
ipsum,
prophetarum
omnium
primum,
audiri
voluit
Dominus.
Sed
quid
ille
mandavit,
aut
omnino
nunciavit,
nisi
a
Domino?
Neque
enim
aliud
poterat.
Prophetas
suos
olim
constituit
super
gentes
et
regna,
ut
evellerent
et
extirparent,
perderent
et
subverterent,
aedificarent
et
plantarent
(Ier.
1).
Sed
simul
additur:
ideo
quod
iam
in
eorum
ore
verba
sua
dederat.
Neque
enim
ex
ipsis
prophetis
ullus
os
aperuit,
nisi
Domino
verba
praeeunte.
Unde
illa
toties
apud
eos
repetita:
verbum
Domini,
onus
Domini,
os
Domini
locutum
est;
visio
a
Domino,
dicit
Dominus
exercituum.
Et
merito.
Exclamabat
enim
Iesaias:
polluta
sibi
esse
labia
(Ies.
6).
Ieremias
se
nescire
loqui
fatebatur,
quod
puer
esset
(Ier.
1).
Quid
ab
illius
polluto,
aut
huius
fatuo
ore
prodire
poterat,
[OS
235]
nisi
immundum
aut
insulsum,
si
suum
ipsi
sermonem
locuti
essent?
Sancta
vero
et
pura
illis
labia
fuerunt,
cum
spiritus
sancti
coeperunt
esse
organa.
Ac
quae
in [p.
423]
universum
fuerit
prophetarum
functio,
pulchre
apud
Ezechielem
describitur
:
fili
hominis,
speculatorem
dedi
te
domui
Israel;
audies
igitur
ex
ore
meo
verbum
et
nunciabis
illis
ex
me
(Ez.
3).
Qui
audire
iubetur
ex
ore
Domini,
nonne
quidquam
ex
se
comminisci
prohibetur?
Quid
vero
est
nunciare
a
Domino,
nisi
sic
loqui,
ut
confidenter
iactare
possit,
non
suum
esse,
sed
Domini
verbum
quod
attulerit?
Tantundem
est
apud
Ieremiam
aliis
verbis
(Ier.
23):
Propheta
apud
quem
est
somnium,
narret
somnium,
et
qui
habet
verbum
meum,
loquatur
verbum
meum
verum.
Quid
paleis
ad
triticum,
inquit
Dominus.
De
sacerdotibus
quoque
praecepit
Dominus
(Deut.
17.
Mal.
2),
ut
verbum
legis
ex
eorum
ore
requireretur.
Sed
causam
simul
adiecit:
quia
angeli
Domini
exercituum
sunt.
Iam
et
in
apostolos
respiciamus.
Multis
quidem
et
insignibus
elogiis
ornantur,
quod
lux
mundi
sint
et
sal
terrae;
quod
pro
Christo
audiendi;
quod
quaecunque
in
terra
ligaverint,
aut
solverint,
ligata
erunt
ac
soluta
in
coelo
(Matth.
5.
Luc.
10.
Ioan.
20).
Verum
suo
nomine
prae
se
ferunt,
quantum
sibi
in
suo
munere
permissum
sit.
Apostolos
esse
oportet,
qui
non
garriant
quidquid
collibitum
fuerit
sed
mandata
eius,
a
quo
missi
sunt,
bona
fide
perferant.
Ecce,
dicebat
illis
Christus
(Ioan.
20),
quemadmodum
misit
me
vivens
pater,
ita
et
ego
mitto
vos.
Quomodo
autem
a
patre
missus
fuerit,
altera
sua
voce
testatur.
Doctrina, [p.
424]
inquit,
mea
non
|