50:205
205
CAPUT
III.
206
Credidit
Deo.
Hoc
testimonio
probat,
tam
hic
quam
quarto
capite
ad
Romanos,
homines
fide
iustificari:
quia
fides
Abrahae
fuerit
imputata
ad
iustitiam.
Primo
breviter
tenendum
est,
quid
significet
hic
fides
Paulo:
deinde,
quid
iustitia:
tertio,
cur
fides
censeatur
causa
iustificationis.
Fides
non
pro
quavis
persuasione
capitur,
quam
habere
possent
homines
de
veritate
Dei.
Nam
ut
centies
fidem
habuisset
Cain
Deo
poenam
sibi
denuntianti,
nihil
hoc
ad
consequendam
iustitiam.
Credendo
ideo
iustificatus
est
Abraham:
quia,
quum
promissionem
a
Deo
haberet
paterni
favoris,
eam
certo
amplexus
sit.
Ergo
fides
hic
relationem
habet
ac
respectum
ad
tale
verbum
Dei,
quo
freti
homines
acquiescere
in
ipso
possint.
Quod
ad
nomen
i
u
s
t
i
t
i
a
e
spectat,
notanda
est
Mosis
loquutio.
Nam
quum
dicit,
Abrahae
fuisse
imputatum
in
iustitiam
quod
credidit,
eo
significat
iustum
esse,
qui
talis
apud
Deum
censetur.
Quum
autem
iustitiam
in
se
repositam
non
habeant
homines,
imputatione
hanc
adipiscuntur:
quia
Deus
fidem
illis
fert
acceptam
pro
iustitia.
Ergo
iustificari
fide
dicimur,
non
quia
fides
habitum
aut
qualitatem
in
nos
transfundat:
sed
quia
Deo
sumus
accepti.
Cur
autem
fidei
tribuitur
tantus
honor,
ut
vocetur
causa
iustitiae
nostrae?
Primo
sciendum
est
esse
causam
instrumentalem
duntaxat:
nam
proprie
loquendo,
iustitia
nostra
nihil
aliud
est
quam
gratuita
Dei
acceptio,
in
qua
fundata
est
nostra
salus.
Sed
quia
Dominus
testimonium
nobis
amoris
sui
et
gratiae
per
evangelium
reddendo,
illam,
quam
dixi,
iustitiam
nobis
communicat:
ideo
fide
illam
percipimus.
Ergo
quum
fidei
tribuimus
hominis
iustificationem,
non
de
causa
principali
disputamus
:
sed
tantum
notamus
modum,
quo
perveniunt
homines
ad
veram
iustitiam.
Iustitia
enim
haec
merum
est
Dei
donum,
non
qualitas
quae
in
hominibus
haereat:
sed
fide
tantum
possidetur.
Neque
id
merito
fidei,
ut
sit
quasi
debita
merces:
sed
quia
fide
recipimus
quod
Deus
ultro
donat.
Proinde
omnes
istae
loquutiones
peraeque
valent,
iustificari
nos
Dei
gratia,
Christum
esse
iustitiam
nostram,
Dei
misericordiam
causam
esse
nostrae
iustitiae,
iustitiam
morte
et
resurrectione
Christi
nobis
acquisitam,
nobis
iustitiam
conferri
per
evangelium,
nos
fide
consequi
iustitiam.
Unde
apparet
quam
pueriliter
errent,
qui
propositiones
istas
conciliare
volunt,
nos
fide
et
operibus
simul
iustificari:
nam
qui
fide
iustus
est,
ille
propriae
iustitiae
inops
et
vacuus
in
solam
Dei
gratiam
recumbit.
Atque
haec
est
ratio
cur
Paulus
ad
Romanos
(4,
2)
concludat,
Abraham
destitui
gloria
apud
Deum,
quia
fide
adeptus
sit
iustitiam.
Neque
enim
dicitur
imputatam
illi
fuisse
fidem
in
partem
iustitiae,
sed
in
iustitiam
simpliciter.
Ergo
in
solidum
fides
illi
pro
iustitia
fuit.
Porro
fides
nihil
intuetur
praeter
Dei
misericordiam
et
Christum
mortuum
ac
sus-
|